Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΔΙΑΦΟΡΑΕΙΔΗΣΕΙΣ

Αθάνατη η Ελληνική Σημαία!

 

σημαίαΒλέπουμε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων τα αναπαλαιωμένα αναγνωστικά των πρώτων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου περασμένων δεκαετιών και μας έρχονται δάκρυα στα μάτια. Ξέρετε γιατί; Όχι, μην βιαστείτε να πείτε για τις όμορφες φιγούρες και τις παραστατικές θέσεις τους. Αλλού είναι το θέμα, και δεν έχει καμία σχέση με ότι γίνεται σήμερα. Είναι στην ίδια τη ζωή που απεικόνιζαν. Οφείλεται στην ακρίβεια των θεσμών, των ηθών και των εθίμων που περιέγραφαν. Είναι τα βιβλία που μας κάνουν, ακόμα και σήμερα, να δακρύζουμε.

Φυσικά σα βιβλία μιας εποχής, που είχε αρχίσει μετά τις καταστροφές του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου, έπρεπε να δίνουν και ένα μεγάλο πνεύμα φιλοπατρίας και αγωνιστικότητας,. Έτσι, μέσα από αυτά τα βιβλία, που σηματοδοτούσαν το καινούργιο ξεκίνημα της κατεστραμμένης Ελλάδας, έπρεπε να φαίνεται και το εθνικό μας σύμβολο. Η Σημαία είχε τον πρώτο λόγο σε κάθε πτυχή του βίου εκείνης της πολυτάραχης περιόδου. Η δεκαετία του 60, που ακολούθησε, δεν άφησε να πάει χαμένο όλο αυτό το εθνικό αίσθημα. Μικρό παιδάκι τότε και ακόμα θυμάμαι την κατανυκτική έπαρση της σημαίας στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, κάθε εθνική επέτειο. Ο πατέρας μου συνήθιζε να βγαίνει στο δρόμο και να ασπρίζει το κράσπεδο του πεζοδρομίου. Το ήθελε και αυτό να συμμετέχει ενεργά σε κάθε μεγάλη μέρα. Και οι γιορτές αυτές, με τα εμβατήρια και τους γενικούς σημαιοστολισμούς, εξύψωναν το φρόνημα.

Μετά το άσπρισμα του πεζοδρομίου ερχόταν η σειρά της σημαίας. Πήγαινε, ανελλιπώς, και τη σήκωνε, με τόσο σεβασμό που ομολογουμένως μας έδινε ένα πρώτης τάξεως μάθημα. Το βράδυ έβγαινε και έκανε την υποστολή της με δέος λες και εκτελούσε ένα ύψιστο καθήκον, χωρίς ποτέ να βαρεθεί ή να το παραλείψει. Τρεις μέρες γινόταν αυτό. Και όχι μόνο στο δικό μας σπίτι. Όλα τα σπίτια φρόντιζαν να έχουν τη δική τους ολοκάθαρη και φρεσκοσιδερωμένη σημαία. Δεν ήμασταν πλούσιοι ή μορφωμένοι άνθρωποι, όμως πάνω απ’ όλα είχαμε μάθει να αγαπάμε την πατρίδα μας. Ήταν τιμή μας να κυματίζει περήφανα η γαλανόλευκη στο σπίτι.

Σήμερα δεν βλέπεις τέτοια πράγματα. Ακόμα και τα Δημόσια κτίρια μένουν χωρίς σημαία. Πολλά μάλιστα από αυτά βάζουν στους ιστούς τους κάτι Σημαίες σωστά κουρέλια. Και όμως, στη σημαία οφείλουμε πολλά. Ήταν μεγάλη τιμή παλαιότερα να είσαι σημαιοφόρος στο σχολείο. Αν θέλαμε να δείξουμε ότι ένας μαθητής ήταν πολύ καλός, λέγαμε «είναι σημαιοφόρος». Και δεν το λέγαμε έτσι απλά το λέγαμε με δέος τον σεβόμασταν και τον εκτιμούσαμε ιδιαίτερα γιαυτό το καθήκον. Ήταν δηλαδή μια ξεχωριστή διάκριση, μια βράβευση, το να κρατάς τη σημαία και να παρελαύνεις. Όλοι εσένα κοιτούσαν. Γινόσουν μια προσωπικότητα.

Η σημαία που βλέπουμε και πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε, είναι το ζωντανό όραμά μας, το ζεστό αίμα μας. Είναι το μεγαλύτερο λάφυρο σε μια μάχη. Με αυτήν δίνουμε το στίγμα μας και ακολουθούμε τα ιδανικά της φυλής. Σε κάθε μάχη, αν δεν μπει επικεφαλής η σημαία, δεν γίνεται τίποτα. Πρώτα ευλογήθηκε το λάβαρο του 21 και μετά πήραμε τα όπλα. Μπροστά στα βουνά της Πίνδου, ανέμιζε η Σημαία και σκορπούσε πιο πολύ φόβο από τα βόλια. Η θέα της σημαίας ανασταίνει και νεκρούς μην το ξεχνάμε ποτέ.

Λίγα λόγια για τη σημαία, αυτή την ξεχασμένη ελπίδα που δεν μας πρόδωσε ποτέ, είναι ότι καλύτερο αυτές τις μέρες. Κάθε φορά πρέπει να λέμε και να δίνουμε την ακριβή αξία και το στίγμα της. Εξάλλου το αξίζει. Και όχι μόνο αυτό, έχει πολύ μεγαλύτερη τιμή από αυτή που νομίζουμε. Τώρα, αν εμείς όπως έχουμε καταντήσει, νομίζουμε ότι πρέπει να τη βάλλουμε στο περιθώριο. Μάλλον σφάλλουμε. Ίσως μάλιστα να το πληρώσουμε και ακριβά, αν συνεχίσουμε να επιμένουμε να την θεωρούμε ένα κομμάτι πανί και να αφήνουμε να μας την εξευτελίζουν.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *