Είμαστε Έλληνες και η ζωή μας ανήκει!!
Έχουν περάσει ήδη είκοσι χρόνια από το οριστικό αντίο στη δραχμή, που μας κρατούσε συντροφιά τόσα και τόσα χρόνια. Όμως, παρ’ όλα τα προβλήματα που μας έχει δώσει το Ευρώ, ας δούμε τα πράγματα πιο ανθρώπινα, περισσότερο ζεστά. Ας φέρουμε στο μυαλό μας τις ιστορίες όπως μας τις διηγούνται οι μεγαλύτεροι: «Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα νόμισμα πολύ αγαπημένο, που το κρατούσαμε σφιχτά στα χέρια μας, μέρα και νύχτα. Ώσπου μια μάγισσα κακιά, που τη λέγανε ΕΥΡΩΠΗ, αποφάσισε να μας το πάρει και να το καταστρέψει. Η ομορφιά της δραχμής δεν είχε ταίρι κλπ, ώσπου ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα». Παραμύθια θα πείτε, ναι όπως λέμε και για το Χειμώνα, και ας έρχεται ξανά και ξανά. Εμείς πρέπει να είμαστε ζωντανοί μέσα από τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά μας.
Αλλά, ας ξεχάσουμε όλα τα σημερινά κακά και, μια και βρισκόμαστε στα μέσα του Φθινοπώρου, ας οραματιστούμε μια καλύτερη ζωή. Ο κόσμος δεν σταματά να κινείται πάνω κάτω, μέρα και νύχτα, χαζεύοντας τις ομορφιές που αντικρίζει. Εδώ είναι και το μεγαλείο του Έλληνα, όσες φορές και αν σεργιανίσει την πόλη του, την κάθε πόλη, μικρή ή μεγάλη, δεν θα τη χορτάσει. Θα νοιώθει πάντα ότι κάτι του λείπει, ότι μια γειτονιά έμεινε άψαχτη. Μια σκιά της Ακρόπολης έμεινε αλειτούργητη. Έτσι την εννοεί ο Έλληνας τη ζωή, γεμάτη φως, ζωντάνια, και ήρεμη στόχαση και αναπόληση.
«Χτες βράδυ», με πήρε πρωί – πρωί τηλέφωνο ένας φίλος, «το φεγγάρι ήταν ένα όνειρο. Ήταν ολοστρόγγυλο σαν τη χρυσή μας τη δραχμή και μου χαμογελούσε. Έλεγα ότι κάτι θέλει να μου πει και το κοιτούσα στα μάτια, περιμένοντας ένα του δάκρυ. Όμως αυτό συνέχιζε την πορεία του, λες και δεν ήθελε να μου μιλήσει. Ίσως γιατί ποτέ δεν άκουσε μια γλυκιά κουβέντα για το ολοστρόγγυλο και φωτεινό φεγγάρι ενός μήνα που θεωρείται στραβός και ανάποδος. Ήταν τόσο όμορφα, τόσο υπέροχα που ότι και αν μου έδιναν, θα στεκόταν αδύνατο να με βγάλει από το όνειρο και τη φαντασία. Δεν είναι και λίγο να έχεις απέναντί σου ένα κατασκεύασμα του Θεού, ένα περίφημο δώρο στους ανθρώπους, και συ να στέκεσαι μαγεμένος και εκστατικός, σα να βλέπεις το Θεό τον ίδιο».
Συμφώνησα αμέσως μαζί του γιατί και γω τον ίδιο πόνο είχα. Τόνοιωθα πως γινόμουν ένας αθεράπευτα ονειροπαρμένος και αναγκάστηκα να παρακολουθώ το φεγγάρι κρυφά, σαν ένας απελπισμένος εραστής που επιζητά ένα χαμόγελο της αγαπημένης του. Πόσο ανήμποροι στεκόμαστε μπροστά στα δημιουργήματα; Και μεις όμοιοι με τους απολίτιστους είμαστε. Και αν τώρα έχουν αρχίσει να παίρνουν κεφάλι, οι αριβίστες και οι τυχοδιώκτες, είναι γιατί μισούν περισσότερο του ομοεθνείς τους βαρβάρους, παρά εμάς τους Έλληνες που τους δώσαμε τα φώτα, τη γλώσσα και τον πολιτισμό.
Εμάς απλά μας ταπεινώνουν κάθε μέρα, δεν χρειάζεται να μας μισήσουν. Έτσι και αλλιώς, ότι ζητήσουν τους το δίνουμε με την πρώτη. Αντίσταση δυστυχώς καμία. Μη νομίζετε πως θα μπορούσε να βαδίσει μπροστά η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα. Είμαστε η μόνη χώρα που θα μπορούσε να αρθρώσει πραγματικό λόγο, και αυτό πληρώνουμε τόσα χρόνια με την οικονομική κρίση που μας επέβαλαν, τα μνημόνια που υπογράψαμε και την υποτέλεια που δεχτήκαμε.
Βέβαια δεν υπολογίζουμε και την πανδημία που μας ταλαιπωρεί και τούτο γιατί μας σεβάστηκε περισσότερο από ότι κάποιους άλλους, που περηφανευόντουσαν για τα επιτεύγματα των συστημάτων υγείας τους.