Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΘΕΟΦΟΡΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΉΡΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

«Ευχαρίστοις άσμασι, των Κεφαλλήνων η νήσος, προσκαλείται σήμερον, των Ορθοδόξων τα πλήθη μέγιστον, νεοφανέντα εγκωμιάσαι… Γεράσιμον τον θείον…», ψάλλομεν εις το Κοντάκιον. Κάθε  χρόνο η Κεφαλλονιά, στις 20 Οκτωβρίου, κατακλύζεται από πλήθη πιστών, τα οποία επισκέπτονται την νήσον, για να τιμήσουν, το καύχημα των Ορθοδόξων, τον Άγιον Γεράσιμον, ο οποίος έγινε: «Των Κεφαλλήνων προστάτης, ελπίδα και στήριγμα της νήσου». Ο ιερός Υμνωδός τον εγκωμιάζει στην α΄ωδή ψάλλοντας: «Λαμπρός ο βίος σου ένδοξε, εις άπαντα τον κόσμον εξέλαμψε…», ως άγγελος εζούσε επί της γης και τα ουράνια αγαθά επιζητούσε. Ακολουθούσε τον δρόμον του Κυρίου, ο οποίος είπεν: «έσεσθε τέλειοι, ώσπερ ο  πατήρ ημών, ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν». (Ματθ.5,48).

Ο Άγιος έλαμψεν «εν ζωή», «ως φωστήρ πολύφωτος», με τις λάμψεις των αρετών του και το φως των θαυμάτων του, αλλά και «εν κοιμήσει», έγινε αστείρευτη πηγή ευλογίας, αγιασμού και χάριτος. Ηγίασαν την νήσον, οι πολύτιμοι πνευματικοί θησαυροί, το ευωδιάζον ιερόν και άφθαρτον σκήνωμά του.

Πριν μιλήσομεν για τον Άγιον, ας κάνομεν μίαν σύντομην ιστορικήν αναδρομήν.

Τα χρόνια, που έζησε ο Άγιος, ήταν πολύ τραγικά για την Ελλάδα. Ο Ελληνικός λαός στέναζε κάτω από τον βαρύ ζυγόν των Τούρκων και των Ενετών, οι οποίοι κατεδίωκον τους Έλληνας για το ορθόδοξον φρόνημά τους. Ο Ελληνικός λαός έδινε αγώνα για την επιβίωσίν του, από την επιβολήν βαρυτάτων φόρων, από τους Τούρκους. Όμως η Πρόνοια του Θεού, δεν αφήνει τους Έλληνας αβοήθητους, στέλνει πλήθος Αγίων, για να στηρίξουν τον Ελληνικόν λαόν, τον οποίον διακρίνει η βαθειά πνευματικότητα και η αυτοθυσία. Στην καρδιά του νησιού, εμφανίζεται ο καλόγερος από την Πελοπόννησον, ο Γεράσιμος Νοταράς. Μία μεγάλη μορφή, ευγενική, πραεία, η οποία θα αγωνιστεί υπέρ πίστεως  και πατρίδος, για να δώσει  ένα μάθημα στον δυνάστην Ενετόν, πως, ο ομόθρησκος λαός προς αυτόν, όσα και να περάσει, την ορθόδοξην πίστιν του, δεν την αλλοιώνει και δεν την χάνει.

Ο Άγιος ήταν γόνος της μεγάλης βυζαντινής οικογένειας των Νοταράδων, οι οποίοι ανεδείχθησαν Πατριάρχες, πολιτικοί, αλλά και Άγιοι, όπως ο Άγιος Διονύσιος (1509-1579). Μετά την άλωσιν της Κων/πόλεως, ήλθαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στα Τρίκαλα Κορινθίας.

Εκεί εγεννήθη ο Άγιος, από οικογένεια, που διακρινόταν για την βαθιά πίστιν και ευλάβειαν. Ο θεοφόρος Πατήρ, αν και είχεν ζηλευτήν πνευματικήν μόρφωσιν και πλούτον, ήθελε να ενωθεί με τον Θεόν και προετοίμαζε μία διαφορετική πορεία, από τα εφηβικά του χρόνια, για την επίγεια ζωή. Αναζητούσε τόπους πνευματικούς, για ευρυτέραν θεολογικήν μόρφωσιν και σε ηλικίαν 20 ετών, καταφεύγει στην Ζάκυνθον, η οποία ήτο κέντρον γραμμάτων, παρά την κατοχήν των Ενετών. Μαθήτευσεν σε επιφανή διδάσκαλον και διεκρίθην για την λιτότητα του βίου του, την καλλιέργεια του πνεύματος της πίστεως και την απόκτησιν πολύτιμων πνευματικών εμπειριών.

Επισκέπτεται και άλλα σημαντικά θρησκευτικά κέντρα, εντός της Ελλάδος και φθάνει στην Κων/πολιν, μετά στο περιβόλι της Παναγίας, το Άγιον Όρος, όπου γίνεται μοναχός και μένει 3 χρόνια στην σκήτην, της Αγίας Άννης. Συνεχίζει το ιερόν ταξίδι του, φθάνει στους Αγίους Τόπους, το 1538μ.Χ., μένει 12 χρόνια, υπηρετώντας τον Ναόν της Αναστάσεως. Εκεί χειροτονείται από τον Πατριάρχην Ιεροσολύμων διάκονος και πρεσβύτερος. Το κοσμικόν του όνομα από Γεώργιος, γίνεται Γεράσιμος, προς τιμήν του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου. Μένει εις τον Ιορδάνην ποταμόν τεσσαράκοντα ημέρες μιμούμενος τον Χριστόν «εν νηστεία και προσευχή». Περιοδεύει στην Αίγυπτον, Σινά, Αντιόχεια, Συρία, Κύπρον. Στην Κρήτη προσπάθησε να αναπτερώσει το φρόνημα των κατοίκων με το κήρυγμά. Μετά από αυτήν την πνευματικήν οδοιπορίαν, 26 ετών, αποφασίζει να γυρίσει στην Κεφαλλονιά, το 1555μ.Χ. όπου στην κοιλάδα των Ομαλών αναστήλωσεν ένα γυναικείον μοναστήρι, αφιερωμένον εις την Θεοτόκον, που έφερεν την ονομασίαν «Νέα Ιερουσαλήμ». Και γίνεται η Κεφαλληνία το κατοικητήριόν του, πνευματικός φάρος για τις επόμενες γενιές και η νήσος αξιώθηκε, με την χάριν του Θεού, να γίνει πατρίδα του. Ο ίδιος, μετά από τόσους πνευματικούς αγώνας, έλαβεν από τον Θεόν την θαυματουργικήν χάριν, να θεραπεύει  ασθένειες.

Ο Άγιος «εξεδήμησεν προς τον ποθούμενον Χριστόν…», (στίχος από το Δοξαστικόν), στις 15 Αυγούστου, όπως και η Παναγία. Επειδή όμως την ημέραν αυτήν τιμάται η Μετάστασις της Υπεραγίας Θεοτόκου εις τους ουρανούς, η μνήμη του Αγίου εορτάζεται στις 16 του ιδίου μηνός. Στις 20 Οκτωβρίου εορτάζεται η ανακομιδή των λειψάνων του.

Αγαπητοί μου Αναγνώστες, ταπεινά και «εν κατανύξει», ας υμνήσομεν τον Άγιον, ψάλλοντας το Μεγαλυνάριόν του: «Μεγάλυνον ψυχή μου, τον λάτρην της Τριάδος, Ορθοδοξίας κλέος, Γεράσιμον το θείον» ίνα μη παύσει καθικετεύων υπέρ ημών.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΤΑΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Μαρία Τσακανίκα