Έχουν ταΐσει γενιές και γενιές.Το κουλουράκι και το τυράκι

Αιώνες τώρα κρατάει αυτό το σουσαμένιο, τραγανό, πεντανόστιμο πρωινό ρομάντζο, με το κουλουράκι Θεσσαλονίκης και το κασεράκι!

Το κουλούρι, που στα βυζαντινά χρόνια ήταν γνωστό ως “κολλίκιον”, είναι ο καλύτερος πρωινός μας φίλος και μέχρι πρόσφατα το απολαμβάναμε με ένα κομματάκι τυρί και αυτό μας στύλωνε στην δουλειά, στο σχολείο ή στην πρωϊνή βολτίτσα μας.

Μπορεί να αργούσαμε να σηκωθούμε, να φύγουμε βιαστικά, να μήν προλάβαμε να φάμε πρωϊνό, αλλά ξέραμε πως στο δρόμο για τη δουλειά ή το σχολείο, δεν πείνασε ποτέ κανείς αφού δεν υπήρχε περίπτωση να μην βρούμε ένα κουλούρι!

Βασικά μας οδηγούσε η μυρωδιά του καβουρντισμένου σησαμιού, πειρασμός εδώ που τα λέμε, και χορτάτος να ήσουν πάλι το κουλουράκι θα το τσίμπαγες… για μετά που θα πεινούσες! Και αν ήσασταν και μερακλήδες δεν θα το παίρνατε έτσι σκέτο… Γιατί ο καλός ο κουλουράς είχε και το κασεράκι του, για να απολάμβανες το κουλούρι όπως πρέπει για να σε πιάσει, που λέγαμε.

Βέβαια στην φωτογραφία έχουμε και τις πάντα πανέμορφες αναμνήσεις των ωραίων, μπλε, σχολικών ποδιών, των νεανικών μας χρόνων.