Ο χρόνος

Πως μπορώ να περπατήσω
στα βουνά τα υψηλά
και τους κάμπους να αφήσω
που ’ναι τόσο χαμηλά;
Είναι όλα τόσο ωραία
και δεν ξέρεις αν αξίζει
τις χαρές να κάνεις πέρα
που η φύση σου χαρίζει.
Πάνω κάτω όλα είναι
τίποτα δεν ξεχωρίζει
σαν ρωτήσεις θα σου πούνε
πως η γη μόνο γυρίζει.
Πόσο την ζωή να ψάξεις
και κοντά σου να την φέρεις
όσο και να την ισιάξεις
πιο πολύ θα υποφέρεις.
Θα γυρνάς νύχτα και μέρα
στα ψηλά, στα χαμηλά
και στον κρύο τον αγέρα
θα σου κόβεται η μιλιά.
Δώθε κείθε θα βαδίζεις,
σαν πουλί χωρίς φωλιά
και τα μάτια θα σκουπίζεις,
θα θυμάσαι τα παλιά.
Χάθηκε το όνειρό σου
δεν το πόθησες μια στάλα
ήτανε το ριζικό σου
το παράτησες για άλλα.
Έφυγαν όλα στου χρόνου
το απέραντό καμίνι
στον αστερισμό του κρόνου
που τα τέκνα καταπίνει.
Άπλωσε το χέρι πάλι
για να πιάσεις την σελήνη
άνοιξε και την αγκάλη
για το τραύμα που δεν κλείνει.
Όλα τα μεγάλα δώρα
που επόθησε η καρδιά σου
θα ξαναγυρίσουν τώρα
και θα γίνουνε δικά σου.
Γιάννης Κανατσέλης