ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.«ΝΕΚΤΑΡ ΖΩΗΣ ΗΜΙΝ ΠΑΤΕΡ ΔΙΔΩΣ»(1)
Ο Ιερός Χρυσόστομος ονομάζει την θείαν Λειτουργίαν «σύνοδον ουρανού και γης», διότι όλοι οι πιστοί μαζί συμπορευόμαστε προς τον Θεόν. Σε αυτή την σύνοδον «Ευφραίνονται τα ουράνια, αγάλλονται τα επίγεια», διότι συμμετέχουν ζώντες και κεκοιμημένοι. Και οι μεν ζώντες αποτελούν την στρατευομένην (επίγειον) Εκκλησίαν, διότι είναι στρατιώτες του Χριστού και αγωνίζονται. Την δε θριαμβεύουσαν (ουράνιον), την αποτελούν οι κεκοιμημένοι, οι οποίοι, αν επί γης αγωνίστηκαν τιμίως, ήλθαν θριαμβευτές στα ουράνια. Λάμπουν ως φωτοδότες ήλιοι, μας φωτίζουν και καθοδηγούν την ζωήν μας.
Ένας ανέσπερος αστέρας, είναι ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ο θαυματουργός, ο άγιος της υπομονής, ο προστάτης των πτωχών και αδυνάτων, τον οποίον εορτάζει η Εκκλησία μας την 9ην Νοεμβρίου. Εφέτος μάλιστα συμπληρώνονται 100 χρόνια από την οσιακήν κοίμησίν Του.
Την ημέραν εκείνην, κλήρος και λαός, εις Αίγιναν και Πειραιά, θα ψάλλει κατανυκτικά το Απολυτίκιόν του, που ακολουθεί, στο οποίον εξιστορούνται τα έργα του, τα οποία οικοδομούν πνευματικά τις ψυχές μας.
«Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον (προστάτην), τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα αρετής φίλον γνήσιον. Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού. Αναβλύζει γαρ ιάσεις παντοδαπάς τοις ευλαβώς κραυγάζουσι. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα».
Ο Άγιος Νεκτάριος, ο λίαν δημοφιλής Άγιος της Ορθοδοξίας, εγεννήθη στην Σηλυβρίαν της Θράκης το 1846μ.Χ., από ευσεβείς, αλλά πτωχούς γονείς. Έλαβεν το χριστιανικόν όνομα Αναστάσιος.
Από μικρός έδειξεν την κλίσιν του στην Εκκλησίαν, αγαπούσε την μελέτη και τηρούσε τα λόγια του Ευαγγελίου, που γράφουν: «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι» (Μαρκ.ιγ΄31). Τα θεία αυτά λόγια τα έβαλε στην καρδιά Του, νίκησεν τα πάθη του και ζούσε σύμφωνα με τον νόμον του Θεού.
Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην πατρίδα του, επειδή όμως ήταν πολύ πτωχός, μετέβην στην Κων/πολιν, για να εργαστεί. Το 1876 εκάρη μοναχός με το όνομα Λάζαρος, ένα χρόνο μετά χειροτονήθηκε διάκονος και έλαβεν το όνομα Νεκτάριος. Σε ηλικία 20 ετών, διορίστηκε διδάσκαλος στην Χίον, όπου έμεινεν επτά χρόνια.
Αγαπούσε τα παιδιά της ηλικίας του και τα συμβούλευε να εκκλησιάζονται, έχοντας ζωντανόν παράδειγμα τους ίδιους τους γονείς τους. Όταν η ζωή των γονέων, είναι σύμφωνη με το Ευαγγέλιον, τα παιδιά τους ακολουθούν και τους πιστεύουν. Ο ίδιος ήταν υπόδειγμα υπακοής, πραότητος, αγάπης και με τα λόγια του, έφερε κόσμον στην Εκκλησίαν.
Η ανέχεια όμως τον εμπόδιζε να σπουδάσει, ο Θεός όμως, που βλέπει ανθρώπους να φλέγονται από θείον έρωτα, δεν τους εγκαταλείπει, έτσι ο Πατριάρχης Σωφρόνιος, εκτιμώντας τον χαρακτήρα του, ανέλαβεν τα έξοδα των σπουδών του. Εσπούδασεν εις την Θεολογικήν σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβεν το πτυχίον του το 1885. Μετέβην στην Αλεξάνδρειαν και με την ρητορικήν του δεινότητα, τον ζήλον του, την αγιότητά του, ανεκηρύχθην Επίσκοπος Πενταπόλεως.
Η αγάπη του στην Εκκλησίαν και ο πνευματικός του ζήλος, απέβησαν εις βάρος του. Τον συκοφάντησαν, δεν ανεζήτησεν μόνος του το δίκιο του, αλλά εμπιστεύθηκε στην επαγγελία του Χριστού, που έλεγε: «Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς… ψευδόμενοι ένεκεν εμού». (Ματθ.5,11) και ο Θεός τον εδικαίωσεν.
Αναγκάστηκε να γυρίσει στην Ελλάδα, άνεργος και πτωχός και να περιοδεύει, κηρύττοντας τον Θείον λόγον. Διορίστηκε διευθυντής στην Ριζάρειον Σχολήν Αθηνών. Ήταν άριστος παιδαγωγός, άξιος ποιμενάρχης, μέγας συγγραφέας, ταπεινός ως άνθρωπος, δίκαιος στην κρίσιν του, ταπεινόφρων και υπεύθυνος, παράδειγμα ανιδιοτελούς προσφοράς και αγάπης.
Στην καρδιάν όμως έκαιγεν η αγάπη του για τον μοναχικόν βίον. Παραιτήθηκε από την Ριζάρειον Σχολήν και απεσύρθην εις Αίγιναν. Εκεί οργάνωσεν κοινοβιακήν αδελφότητα, η οποία προσείλκυσε μεγάλον αριθμόν πιστών, οι οποία έβρισκαν λύσιν στα προβλήματά τους
Συνέγραψεν πλήθος βιβλίων, τα οποία είναι πνευματικοί θησαυροί, ωφέλιμοι προς ανάγνωσιν και εφαρμογήν. Οι πολλές όμως μέριμνες και κακοπάθειες, του εξήντλησαν το σώμα, ησθένησεν και τον μετέφεραν στο Αρεταίειον Νοσοκομείον Αθηνών. Μετά από μεγάλην δοκιμασίαν, εκοιμήθη στις 9 Νοεμβρίου του 1920. Το Άγιον και μυροβλύζον σκήνωμά του, το φιλοξένησεν ο Πειραιάς, μίαν νύχτα, μέχρι να επιβιβαστεί στο πλοίον, να μεταφερθεί στην Αίγινα και να ταφεί στην μονήν Του. Το λείψανόν του παρέμεινεν αναλλοίωτον για 30 χρόνια.
Στις 20 Απριλίου του 1961, με Πράξιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ανεκηρύχθην Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και τιμάται όχι μόνον από το Πανελλήνιον, αλλά απ΄ όλην την Οικουμένην.
Ας ικετεύσομεν τον Άγιον, Αγαπητοί μου Αναγνώστες, να μας αξιώσει να γίνουμε μιμητές του, «ίνα το νέκταρ της χάριτος ευφραίνει τας διανοίας ημών». ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
(1)ακροστιχίδα
Μαρία Τσακανίκα