Επίκαιρα… Το όνομά του ήταν Μποντ, Τζέημς Μποντ
Είχα, που λέτε, την τύχη να σπουδάζουν τα αδέλφια μου στην Αγγλία. Κι έτσι, όταν είπα στον αδελφό μου ότι “μου αρέσει ο Σην Κόνερυ” με διόρθωσε και μου απάντησε ότι το όνομά του ήταν “Σον Κόνερυ”…
“Μα εδώ τον λέμε “Σην” και έτσι τον γράφουν στα διαφημιστικά του σινεμά στις εφημερίδες, έτσι τον λένε οι δημοσιογράφοι, έτσι τον αναφέρουν και στις βιτρίνες των κινηματογράφων” αντέτεινα…
“Καλά, εδώ λέτε πολλά ονόματα λάθος. Και τον Τσάρλτον Χέστον τον λέτε “ Τσάρλτον Ήστον!” μου είπε και γελάσαμε…
Εμείς, λοιπόν, παιδιά του Γυμνασίου, αγαπήσαμε τον “Σην Κόνερυ”, λατρέψαμε τον “Τζέημς Μποντ”, αγαπήσαμε τα υπέροχα τραγούδια με τα οποία έντυσε ο Τζον Μπάρυ τους τίτλους αρχής και τέλους των ταινιών του!
Και καθώς τότε δεν είχαμε βίντεο ή μηχανές προβολής στο σπίτι, αγοράζαμε τους δίσκους με τα τραγούδια του Τζέημς Μποντ. Κι έτσι, μάθαμε και αγαπήσαμε την μεγάλη Σίρλεϊ Μπάσεϊ με το “Γκολντφίνγκερ”, από την ταινία “Χρυσοδάκτυλος”, εκστασιασθήκαμε με το “Θάντερμπωλ” του Τομ Τζόουνς από το “Επιχείρηση κεραυνός” (τον Τομ Τζόουνς είχαμε ήδη γνωρίσει από το τραγούδι στην ταινία “What’s new pussycat” με τον Πήτερ Σέλλερς) και μας μάγεψε η μελωδία του “από τη Ρωσία με αγάπη” που τραγούδησε ο υπέροχος Ματ Μονρό…
Μας έδινε, δηλαδή, κάθε ταινία του Τζέημς Μποντ όχι μόνο την δράση, όχι μόνο το “απόλυτο αρσενικό” Σον Κόνερυ και τις απίθανα όμορφες (πάντα ) παρτεναίρ του, αλλά και το τραγούδι-σήμα της ταινίας. Πόσοι δεν έχουμε χορέψει τον “Χρυσοδάκτυλο” στα νάιτ κλμαπ της εποχής, πόσοι δεν λικνιστήκαμε νωχελικά με το ¨από την Ρωσία με αγάπη”;
Κι εκείνη η φοβερή φράση: “Μy name is Bond. Janes Bond!” μας είχε χαραχθεί στο μυαλό χίλιες φορές πιο εύληπτη και προσφιλής από τα μαθήματα του σχολείου!
Τώρα, που έφυγε ο σπουδαίος Σον Κόνερυ, προσπαθώ να καταλάβω τί ήταν εκείνο που μας έκανε τόσο φανατικούς φίλους των ταινιών του. Τί είναι εκείνο που μας οδηγεί ακόμη και σήμερα (ιδιαίτερα στις ημέρες της καραντίνας είδα τις ταινίες εκείνες πολλές φορές) να θέλουμε να τις ξαναδούμε…
Το βέβαιο είναι ότι ο Κόνερυ ήταν ένας ωραίος άνδρας, μια παρουσία επιβλητική, που σε έκανε -τότε στην εφηβεία- να θέλεις να τους μοιάσεις! Να γίνεις σαν και εκείνον, να σαγηνεύεις τα κορίτσια, να καταβάλεις κάθε αντίπαλο, να παίζεις στα μεγάλα καζίνο, να πίνεις ντράι μαρτίνι με μια πράσινη ελιά!
Ύστερα ήταν η δράση, το μυστήριο, το περιβάλλον, τα σπορ αυτοκίνητα, η άνεση και ο πλούτος, που για εμάς εκείνη την εποχή ήταν όνειρα απλησίαστα!
Εκείνη η ασημένια “Άστον Μάρτιν” ήταν το φετίχ μας για πολλά χρόνια. Θυμάμαι όταν την πρωτοείδα στην έκθεση της εταιρείας στο Μayfair! Είχα εκστασιασθεί!
Αποχαιρετώ τον Σον Κόνερυ, τον μοναδικό και γνήσιο Τζέημς Μποντ, με τα λόγια της καλής μου φίλης Τζούλυ, που μου έγραψε:
“Δεν μπορείτε εσείς οι άντρες να καταλάβετε το ερωτικό του εκτόπισμα!”…
Στο καλό Σην, Σον, Τζέημς Κόνερυ- Μποντ!
Δημήτρης Καπράνος