Πειραιώτες που έγραψαν Ιστορία

ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ (1919 – 2008)

Καθηγητής, Ποιητής, Τεχνοκριτικός, Συγγραφέας. Δοκίμασε την ανήλεη σκληρότητα της ζωής από τα γεννοφάσκια του. Σε ηλικία τριών ετών περνάει μέσα από τις φλόγες της καιόμενης  Σμύρνης, στην αγκαλιά της Μάνας του, που στο άλλο χέρι κατάφερνε να σέρνει τα άλλα τέσσερα παιδιά της.

Ο πατέρας γιατρός και δήμαρχος της Λήμνου, τον άφησε με τις φασκιές ορφανό, από τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Παιδί ακόμα μετοίκησε, οικογενειακώς από τη Λήμνο, που τους κράτησε γερούς μετά την Μικρασιατική καταστροφή, στον Πειραιά όπου σπούδασε στον πρώτο και δεύτερο βαθμό της εκπαίδευσης στην Ιωνίδειο, τότε 1ον Γυμνάσιον Πειραιώς, επέλεξε το πρακτικό τμήμα, γιατί είχε ιδιαίτερη κλήση στα θετικά μαθήματα.

Διέφυγε από το εκτελεστικό απόσπασμα της Γερμανικής κατοχής, γλύτωσε από τον θάνατο τρεις φορές σε μπλόκο και σε μάχες στον Πειραιά και στο βουνό.

Επέζησε της μεγάλης πείνας, παρότι το σκελετωμένο του κορμί δεν είχε αντοχές επιβίωσης. Χαρακτηριστικό τής πείνας που αντιμετώπισε παλικαρίσια, είναι και το διήγημά του: «Το σουσαμάκι».

Κατά την περίοδο της κατοχής εκτός από την καθοδηγητική του υποχρέωση, με παράνομες προκηρύξεις, εξέδιδε κρυφό περιοδικό στη δημοτική γλώσσα με τίτλο «ABΓH», σε συνεργασία με τον Κώστα Χατζηδουλή (Νικηράτος), ενώ το δικό του ψευδώνυμο ήταν (Κώστας Έλατος). Κυνηγήθηκε και συνελήφθη πολλές φορές μέχρι την λήξη τού εμφυλίου.

Με την βοήθεια του Γάλλου φιλέλληνα Ροζέ Mιλλιέξ και της συζύγου του Τατιάνας, κατάφερε να σπουδάσει σε υψηλό επίπεδο την Γαλλική γλώσσα και να μιμηθεί τους δασκάλους του στην πνευματική δημιουργία, συγγράφοντας Λογοτεχνία, Ποίηση, Ιστορία, Τεχνοκριτική, ενώ παράλληλα δίδασκε στην ιδιωτική κι εν συνεχεία στην δημόσια εκπαίδευση. Κείμενα και ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε σχολικά βιβλία του ΟΕΔΒ (ΟΕΣΒ).

Κυκλοφόρησαν» πολλά βιβλία του, μερικά από τα οποία κυκλοφορούν ακόμη (ποιήματα, Ταξιδιωτικά, Ιστορία της Αντίστασης, Πειραιώτες Εικαστικοί κ.ά. Η Νομαρχία Πειραιά με πρόταση του Νομάρχη Γιάννη Mίχα, εξέδωσε με δική της δαπάνη το βιβλίο του ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ 1884-2004.

Η Γαλλική Κυβέρνηση εισηγήθηκε την παρασημoφόρησή του για την προσφορά του στα γράμματα, όχι μόνον στην Ελληνική αλλά και στην Γαλλική Γραμματεία. Τον τίμησε με το παράσημο του «Τάγματος των Ακαδημαϊκών Φοινίκων» και με το μετάλλιο της πόλης Λάνκγρ (γενέτειρα του φιλοσόφου Ντιντερό) για το βιβλίο του «Η ζωή και το έργο του Ντενί Ντιντερό» και τιμητικά αναφέρεται στην εγκυκλοπαίδεια «ΝΕΑ ΔΟΜΗ» (σελ. 42),

Τιμήθηκε από την πολιτεία και πνευματικούς – πολιτιστικούς φορείς όσο ελάχιστοι πνευματικοί δημιουργοί.

Παντρεύτηκε την Ειρήνη Σκλαβούνου κι απέκτησαν δύο κόρες, την Ελένη και την Χριστίνα

Τίμησε με το ήθος του και την προσφορά του την πατρίδα, ιδιαίτερα δε τον Πειραιά που έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του και το Αλιβέρι Εύβοιας, όπου διέμενε συγγράφοντας τους καλοκαιρινούς μήνες, στο χωριό Άγιος Λουκάς.

Υπήρξε ιδρυτικό και κορυφαίο μέλος στα κορυφαία πνευματικά σωματεία: Εταιρία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά, Φιλολογική Στέγη Πειραιώς, Φίλοι της Μουσικής, Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, Μ.Φ.Κ.Σ. ΦΟΙΒΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ.ά.