Ο παραμυθάκι της Φωνής.Τραγούδια της βροχής

”Ναι μ’ αρέσει η βροχή πάντα μου άρεσε. Πάντα τα γκρίζα ερωτευόμουνα τοπία” τραγουδούσε η Λένα και περπατούσε ήρεμα.

Την άκουσε η Λιλή και ξεκίνησε το δικό της τραγούδι: «Στις ανθισμένες κερασιές όταν τελειώσουνε οι βροχές / τη μοίρα θ’ αντικρίσεις και θα καλωσορίσεις»

Στη συνέχεια ξεκίνησε ο Μάκης: Μυρίζει βροχή και κάθομαι έξω, / για λίγο να αντέξω αυτή τη σιωπή / μου μοιάζει γιορτή που αέρας δεν φέρνει /  φοβάμαι τα αστέρια μη χάσω μια ευχή»

Άρχισε κι η Άννα: Βρέχει πάλι απόψε στα σπιτάκια τα φτωχά / κι όμως στη δική σου τη γωνιά είναι ζεστά».

Συνέχισε ο Κώστας: Πέφτουν βαριές μεγάλες της βροχής οι στάλες, / Έλα δώσ’ μου μιαν ομπρέλα, να μη βρέχεται η καρδιά».

Ζήλεψε και η Κική: Βρέχει κι είμαι τα φώτα που κοιτάς αφηρημένα, / πίσω από το τζάμι βάρος που στο λαιμό φοράς».

Είπα κι εγώ το αγαπημένο μου: «Βροχή και σήμερα, βροχή στη στέγη μας, βροχή στην πόρτα μας, ατέλειωτη βροχή»

Και τότε η μικρή Ελένη κοίταξε τον ουρανό κι είπε

”Νομίζω πως ο ουρανός είναι μια μεγάλη στέγη κι η βροχή οφείλεται στη διαρροή που έχει”.

Γελάσαμε όλοι με το παιδάκι κι αρχίσαμε να λέμε αστεία πως τα σύννεφα ήταν σαν καραμέλες από βαμβάκι και μια μέρα θα θέλαμε να τα δοκιμάσουμε.

Φυσικά είμαστε πάντα χαρούμενοι γιατί ξέξουμε ότι, μετά τη βροχή θα βγει το ουράνιο τόξο και πάντα αναρωτιόμουν πόσα κουτιά χρωμάτων χρησιμοποιήθηκαν για να γίνει τόσο όμορφο.

Ζωή Μπούζα