Η δύναμη της μνήμης!
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δει ή ακούσει με κάποιο τρόπο για μια κυρία προχωρημένης ηλικίας που έχει γίνει θέμα συζήτησης αυτών των ημερών! Έχει αποτυπωθεί σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πώς μπορεί ένας άνθρωπος καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καρότσι με διαγνωσμένο Αλτσχάιμερ να χορεύει από τη μέση και πάνω τη «Λίμνη των Κύκνων», μόνο ακούγοντας τη μελωδία!
Όλες οι συσπάσεις του προσώπου και όλες οι κινήσεις του κορμού και των χεριών να διαγράφονται με τόση ένταση, όπως τη στιγμή που χόρευε σαν πρίμα μπαλαρίνα στη σκηνή, όταν ήταν κοπέλα! Πώς μπορεί να μείνει κάποιος ασυγκίνητος βλέποντας κάτι τόσο μεγάλο!
Πες μου αν θυμάσαι γιαγιά! Θυμάσαι; Όλα αυτά που κάναμε στο χωριό που ήμουν ένα νήπιο τότε; Πώς είναι δυνατόν να θυμάσαι λεπτομέρειες της εποχής και να υπάρχουν στιγμές που μας κοιτάς με ένα τόσο άδειο βλέμμα; Θυμάσαι;
Είναι τελικά νόσος; Τόσες διαγνώσεις… Τόσα σκευάσματα που έχουν βγει… Πάρτε και αυτό, θα σας κάνει καλό. Θα θυμάστε γιατί πρέπει να το διατηρήσετε!
Κανείς δεν είπε: Βγες μία βόλτα με έναν άνθρωπο που μπορείς να συνεννοηθείς. Στα αλήθεια! Χωρίς καθωσπρεπισμούς και κανόνες. Βαθιές κουβέντες που μας βαραίνουν. Όχι απαραίτητα ότι θα μας δοθεί λύση. Αυτή τη βρίσκουμε εμείς! Είτε ακούγοντας απλά την εξιστόρησή μας, είτε με την πάροδο του χρόνου.
Κανείς δεν θέλει να χαθεί! Να χάσει τον εαυτό του. Να χαριστεί σε οτιδήποτε. Πιστεύουμε ότι ξεχνάμε αυτά που μας πονούν. Αφήνουν όμως πίσω αγκάθια.
Χανόντουσαν πάντα τόσοι πολλοί; Ή απλά τα βλέπουμε τώρα ζωντανά στα κανάλια; Χάνουν τελικά τη μνήμη τους μόνο οι ηλικιωμένοι; Ή και νέοι άνθρωποι; Είναι νόσος; Ή απλά μια επιλεκτική απώλεια μνήμης σε πράγματα ή και ολόκληρες καταστάσεις;
Θυμόμαστε ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας και απλά διαγράφουμε ότι μας Πονά! Όλοι οι άνθρωποι, έρχεται η ώρα που βιώνουμε δυσκολίες. Που δεν μπορούμε να τις ξεπεράσουμε εύκολα. Μπορεί κάποιες φορές να έχουμε δίπλα ανθρώπους με διάθεση να μας βοηθήσουν. Όμως κάποιες απώλειες είναι καθαρά προσωπικές! Για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Το θέμα είναι σε τι φάση της ζωής, μας βρίσκει το καθετί.
Δοκιμαζόμαστε καθημερινά… Άλλοι λένε «τώρα έπρεπε και αυτό;
Γιατί σε μένα Θεέ μου; Τι κακό έκανα; Γιατί με τιμωρείς έτσι»; Κλονίζεται η πίστη μας. Όχι μόνο απέναντι στο Θεό, αλλά και σε μας τους ίδιους… Πάνω στο δύσκολο συνήθως δεν αντιδρούμε ψύχραιμα. Πρέπει να ξεσπάσουμε. Να το βγάλουμε από μέσα μας!
Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Παίρνουμε ανάσες. Παίρνουμε χρόνο. Αποτραβιόμαστε. Απλά! Συνεπώς μόνο ευλογίες θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω! Μας κάνουν αυτό που είμαστε. Άνθρωποι! Με όλα τα βιώματα που μπορεί να έχουμε. Στο πώς τα αντιλαμβανόμαστε είναι η διαφορά!
Αν απλώς σκεφτούμε ότι το παρόν δεν μπορεί να μη σχετίζεται άμεσα με το παρελθόν. Αλλά και το μέλλον δεν υφίσταται εάν δεν περάσει από όλα τα στάδια. Η πληρότητα είναι η θεραπεία μας!
Έχοντας σαν στόχο την αυτοκυριαρχία μας. Ανατρέποντας ό,τι αρνητικό και καταστροφικό σαν σκέψη ή συναίσθημα σε κάτι καλύτερο. Κάτι που θα μας δώσει ώθηση να εξυψωθούμε έστω και λίγο από το συνηθισμένο μας.
Ο νους μπορεί να μετακινήσει όρη! Μόνο όταν το καταλάβουμε αυτό, προβάλλουμε τον εαυτό μας σαν γίγαντα στον εξωτερικό κόσμο. Το μόνο που πρέπει να αλλάξουμε, είμαστε εμείς οι ίδιοι!
Σοφία Μπουρή