ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ. ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
Ο θρίαμβος και η δόξα της Εκκλησίας είναι οι Άγιοι και οι Μάρτυρες, «οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες» (στιχηρόν Εσπερινού). Αυτοί αποτελούν την πορφυράν εσθήτα της και λάμπουν ως στίλβοντες αστέρες στο στερέωμα του ουρανού. Ομολόγησαν την πίστιν τους στον Θεόν και παρέδωσαν την ζωήν τους μετά από βασανιστήρια. Ατελείωτοι ποταμοί αιμάτων ρέουν από συστάσεως Εκκλησίας μέχρις σήμερον στα θεμέλιά της, δια τούτο κατά τα εγκαίνια των Ιερών Ναών, τοποθετούνται εντός της αγίας τραπέζης, ιερά λείψανα μαρτύρων.
Ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει: «Όταν εορτάζεται η μνήμη τους, η Εκκλησία μας τους αποσπά από το μακάριον βάθος, όπου αναπαύονται, για να τους τιμήσομεν, διά της μιμήσεως της ζωής και του μαρτυρίων των». Ο Χριστός είχεν προειδοποιήσει τους μαθητάς Του, όταν τους έστειλε να διδάξουν, λέγοντας «ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων… αχθήσεσθε (θα υποφέρετε) ένεκεν εμού εις μαρτύριον αυτοίς και τοις έθνεσιν (Ματθ. 10,16)».
Ένας μεγάλος μάρτυρας είναι και ο Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης, του οποίου η ιστορία είναι εξόχως συγκινητική και δραματική, περιγράφεται ζωντανά εις την Υμνογραφία, η οποία θα γίνει και πηγή μας. Εορτάζεται στις 27 Νοεμβρίου, διότι κατά τον Ιερόν Χρυσόστομον, εις τα εορτάς των μαρτύρων, συντελείται εορτή χριστιανική, χορεύουν οι Άγγελοι και οικοδομείται η σωτηρία όλων των συγκεντρωμένων. Εδώ βλέπεις με τα νοερά μάτια, άρματα μαρτύρων να οδηγούνται εις τον δρόμον του ουρανού. Οι μάρτυρες σιωπούν, αλλά διδάσκουν με την λαμπρότητα του βίου των και με την γλώσσαν των πράξεών των. Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, με τα μάτια της πίστεως, δεν έβλεπεν την βροχήν των λίθων, όταν Τον ελιθοβολούσαν, αλλά μετρούσε τα βραβεία και τους στεφάνους.
Ο Άγιος, που αναφέρομε σήμερον, έζησε κατά τον 5ον αιώνα. Ήταν Χριστιανός, διότι εγεννήθην από ευλαβεστάτη και χριστιανικήν οικογένειαν. Αρνήθηκε όμως την πίστιν του, ένεκεν της δόξης και του πλούτου, τα οποία του υπεσχέθη ο Πέρσης βασιλιάς, προκειμένου να ασπαστεί την ειδωλολατρίαν. Ακοίμητοι όμως φρουροί της ζωής του, η μητέρα του και η γυναίκα του, καυτηριάζουν την μεταστροφήν του, λέγοντας ότι καμίαν σχέσιν δεν θα υπάρχει μεταξύ των, αφού αρνήθηκε τον Χριστόν.
Ο καλός Θεός όμως, είχεν αφήσει στην καρδιάν Του, την σφραγίδα Του. Μετανοεί και ο Υμνογράφος ψάλλει θριαμβευτικά την αιτίαν: «Πεισθείς τη καλή συζύγω, καρτερόψυχε… ανεδείχθης μάρτυς θαυμαστός» (Κοντάκιον).
Ομολογεί δημοσίως, εμπρός εις τον βασιλιά, ότι πιστεύει εις τον Θεόν και είναι έτοιμος να υποστεί οποιοδήποτε μαρτύριον. Ο βασιλιάς αμέσως δίνει διαταγήν, να κόψουν κάθε αρμονίαν των μελών του σώματος Του, δηλ. να Του κόψουν όλα Του τα μέλη, «ως κλίμα τεμνόμενος» φαίνεται ο Άγιος, μένει μόνον η κοιλία και η κεφαλή Του, τα οποία εν συνεχεία κατακόβει ο τύραννος. Και ο Άγιος Ιάκωβος, έλαβεν της δόξης τον στέφανον και προσετέθη στο νέφος των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας.
Ο Υμνογράφος θρηνεί. Μας προτρέπει να κλάψομε, να στενάξομεν, βλέποντες το μαρτύριόν Του. «Από ψυχής στενάξομεν πάντες, δάκρυα εκχέοντες, καθορώντας πικρώς τον Μάρτυρα μελιζόμενον (να κομμάτιάζεται)». Και συνεχίζει ψάλλοντας συντετριμμένος το Δοξαστικόν, το οποίον περιγράφει το μαρτύριον Του: «Εθαυμαστώθης Ιάκωβε, εν ταις βασάνοις πάσαις μακροθυμήσας, των δακτύλων και των χειρών και βραχιόνων εκκοπέντων σου, ομοίως και ποδών και κνημίδων σου μέχρι μηρών εκαρτέρησα, λοιπὸν ευχομένου σου, και την σεπτήν σου κάραν απέτεμον. Μάρτυς πολύαθλε, υπὲρ ημών μη παύσει Χριστού δεόμενος ελεηθήναι τας ψυχὰς ημών».
Ο Άγιος Θεοφάνης, ο Υμνογράφος, παραλληλίζει τον Άγιον Ιάκωβον, τον εκ Περσίας καταγόμενον, να γίνεται φωτεινόν αστέρι στον ουρανόν, όμοιον με το αστέρι, που έβλεπαν οι Μάγοι, όταν και αυτοί, εκ Περσίας εκκίνησαν, για να προσκυνήσουν τον «εν Σπηλαίω τεχθέντα Χριστόν».
Αγαπητοί μου Αναγνώστες, μένομεν βουβοί μπροστά στο φοβερόν μαρτύριον ενός χριστιανού, ο οποίος θυσιάζεται για την πίστιν του Χριστού και δίνει ένα ζωντανόν παράδειγμα, πειθόμενος στα λόγια του Μ. Βασιλείου «Οι άνθρωποι δεν είναι πλασμένοι για την γην, είναι πλασμένοι για την αιωνιότητα. Η γη είναι το φυτώριον, κάποτε θα μεταφυτευθούμε από το φυτώριον στον κήπον του Παραδείσου. Όσοι πιστοί έχουν το δένδρον της ζωής, γεμάτο καρπούς, θα μεταφυτευθούν στον ουρανόν. Ο Άγιος Ιάκωβος λοιπόν, εκαρποφόρησεν εις την γην και κάθε μέλος της σαρκός Του, έγινε στέφος άφθαρτον και μετέβη εις την αιωνιότητα, εις δόξαν Θεού.
Ο βίος και το μαρτύριον του Αγίου εκπέμπει ένα μήνυμα προς όλους: «Η δύναμις της μετανοίας, οδηγεί τον άνθρωπον εις την Αγιότητα».
Ας Τον υμνήσομεν ψάλλοντας «Αθλοφόρε, πολύαθλε, Ιάκωβε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην Σου». (Κάθισμα).
ΒΟΗΘΕΙΑ ΟΛΩΝ Ο ΑΓΙΟΣ
Μαρία Τσακανίκα