Μετά την αλάνα… η γραβάτα!
Εμείς και λάσπη… πιάσαμε..
Φάγαμε… και τσουκνίδα…
Και στις αλάνες… τρέξαμε…
Κι’ ας έπεφτε… “σανίδα”!
Νερό στις χούφτες ήπιαμε…
Θολό… και μολυσμένο…
Ξυλίκι… μπάλα… παίξαμε…
Και “τσερκι”… σιδερένιο!
Επαίξαμε… και τον γιατρό…
Μαζί με κοριτσάκια…
Αφού ήμασταν… “φιλόμαθα”…
Κι’ ανήσυχα… αγοράκια!
Σφεντόνα στην κωλότσεπη…
Στις τσέπες… πετραδάκια…
Και για… σημάδι.. βάζαμε..
Τις λάμπες… και… τζαμάκια!
Στη “ρούγα” πετροπόλεμος…
Ενίοτε… ακραίος..
Όμως μ’ αυτόν γινόσουνα…
Ήρωας… και… γενναίος..!
Το πιό ωραίο… φιλοι μου…
Γι’ αυτό και σας το γράφω…
Ήταν το Σαββατόβραδο…
Με… κινηματογράφο!
Αλίκη… για τους έρωτες…
Φούντας… για τ’ αντρικίλι…
Και για σουβλάκι… πιο μετά…
Αν είχες… “χαρτζιλίκι”!
Γρήγορα όμως… πέρασαν…
Εκείνα μας… τα χρόνια…
Που όλοι μας… φορούσαμε…
Κοντά… τα παντελόνια!
Τώρα αυτά… μακρύνανε…
Και βάλαμε “γραβάτες”…
Ευθύνες… φορτωθήκαμε..
Στο νου μας… και στις πλάτες!
Λευτέρης Καραμπότης