Κάλεσμα

Όταν νιώθεις να σε παίρνουν

τα φτερά της πεταλούδας

στους κήπους της χαράς,

φώναξέ με.

 

Όταν πατάς στο παγωμένο χιόνι

να ψάχνεις για ανεμώνη

σφίγγοντας πεισματικά τα κοφτερά βράχια,

κάλεσέ με.

 

Όταν γυρεύεις όνομα

στα πλήθη τα ανώνυμα

και θες πουλιού φτερούγες

ν’ αρματωθείς για άλλες σφαίρες,

μίλησέ μου.

 

Όταν βλέπεις χρωματιστά οράματα

ακροπατώντας γύρω από πτώματα

στης βρώμικης πολιτείας τα κανάλια,

γνέψε μου.

 

Όταν στους δρόμους διαλαλείς το δίκιο σου

κι είναι φωτιά τα μάτια σου

στου Μάη το πανηγύρι,

κράτα με.

 

Μη με φωνάξεις όταν κρατάς το σκουριασμένο όπλο

φορώντας άχρηστα κουρέλια από κατράμι.

Τότε θα κλάψω ένα πρώϊμο θάνατο.

Τότε τρομάζουνε τα φύλλα

και πέφτουνε στο τέλμα

στα ίδια

στο μηδέν.

 

Λευτέρης Λαζαρίδης

Από την ποιητική συλλογή

«Ίσως»