Εν ονόματι της λογικής και του συνόλου
Μια νέα τάξη δε γεννιέται μόνο από τον έλεγχο των μέσων παραγωγής, αλλά και από την εξαιρετική επίδοση της γνώσης καθώς και της πολιτικής ή στρατιωτικής δύναμης. Οι κατά καιρούς άρχουσες τάξεις ευρίσκοντο εντός των εθνικών συνόρων ή η κυριαρχία τους περιοριζόταν μέσα στα πλαίσια μιάς ορισμένης και μάλλον μικρής περιφέρειας και ήσαν μικρής εμβέλειας. Είχαν μεγάλη εξάρτηση από τα εκάστοτε πολιτικά και στρατιωτικά πράγματα και δεν επηρέαζαν καταστάσεις έξω από τα φυσικά εδαφικά όρια που τις περιέκλειαν. Τους τελευταίους όμως αιώνες άρχισε να αναπτύσσεται η τάξη του ελέγχου των μέσων παραγωγής και των μονοπωλίων, που έμελλε να παίξει κυρίαρχο και αποφασιστικό ρόλο σε παγκόσμια κλίμακα, λαμβάνοντας ουσιαστικό μέρος στη διεθνοποίηση του εμπορίου και των συναλλαγών.
Η ισχυρή αυτή τελευταία τάξη έδωσε τη θέση της σιγά – σιγά σε μια νέα τάξη που ήδη καθοδηγεί δυναμικά και παρεμβαίνει διεθνώς, σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα. Καταργεί τα σύνορα και ελέγχει όχι μόνο τα μέσα παραγωγής αλλά και ένα πανίσχυρο, άυλο πνεύμα χρήματος που βρίσκεται πάνω και πέρα από κάθε εξουσία.
Πολλές και αντικρουόμενες οι προβλέψεις αν και κατά πόσο θα διατηρηθεί η σχετική γήινη αρμονία που υπάρχει σήμερα, ως αποτέλεσμα των ενεργειών της παλαιάς τάξης που απεβίωσε. Εγγύηση για την αποφυγή γεγονότων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αποσυντονισμό και δυσάρεστες καταστάσεις, θεωρείται η επικράτηση της λογικής και της ελευθερίας. Όμως μέχρι σήμερα τα περισσότερα ιλιγγιώδη αποκυήματα της φαντασίας και απαράδεκτα έκτροπα, έχουν σημειωθεί ακριβώς από την επικράτηση της λογικής, μιάς λογικής που απεκλήθη ψυχρή και έδωσε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (γενοκτονίες – στρατόπεδα συγκέντρωσης – πολιτικές διώξεις).
Στο όνομα του συμφέροντος, ανέκαθεν η στυγνή λογική έμπαινε μπροστά και ξεχνούσε το καλό ή μπέρδευε το καλό με το κακό, βαφτίζοντας καλό ότι συνέφερε το σύνολο και στο όνομα αυτού θυσίαζε το άτομο (ακόμα και η φύση θυσιάστηκε). Πάντα μέσα από την αντίληψη ότι σύνολο είναι αυτό που στηρίζει την εξουσία της άρχουσας τάξης και άτομο αυτό που πιθανώς θα την αμφισβητήσει. Το άτομο δηλαδή τέθηκε κάτω από το λεγόμενο συμφέρον του συνόλου, δηλαδή της τάξης. Άρχισε να καταπιέζεται και πολλές φορές να καταστρέφεται (καταδίκες αντιφρονούντων – ιερά εξέταση).
Η Φύση επίσης με την πάροδο του χρόνου μεταβλήθηκε σε ένα επί πλέον αθώο, ανήμπορο να αντιδράσει, θύμα της ψυχρής λογικής που αφανίζει έναν – έναν τους κρίκους της αλυσίδας των συστημάτων της (καταστροφή δασών – μόλυνση θαλασσών – ρύπανση ατμόσφαιρας). Ακόμα και η φυσική καταστροφή που μαστίζει χρόνια τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της γης, όπως η πείνα και η αρρώστια, αδυνατεί να συγκριθεί με το κακό που επιτελείται από τον άνθρωπο, στο όνομα μιας αλόγιστης ανάπτυξης, βασισμένης σε «λογικά» κριτήρια.
Η εφιαλτική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αν και η σύγχρονη Ηθική και το Δίκαιο ωθούν σε μια καλή συμπεριφορά του ατόμου προς το άτομο και τιμωρούν κάθε καταπίεση. Εν τούτοις σε επίπεδο συνόλου, δηλαδή λαών και τάξεων, όλα επιτρέπονται και δεν υπάρχει κανόνας και νόμος που να δικαιώνει το άτομο όταν εναντιώνεται σε αποφάσεις και ενέργειες του συνόλου, όταν αυτό παρεκτρέπεται.
Θα μπορούσε η νέα τάξη, μια τάξη που βασίζεται στην επικράτηση των διανοουμένων και της γνώσης, να αλλάξει τα κακώς κείμενα; Από τα μέχρι σήμερα διαλαμβανόμενα, πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε στην αρχή της βασιλείας μιας πολύ δύσκολης εποχής. Μιας εποχής όπου η στιγμή είναι ικανή να καταστρέψει ότι δεν καταστράφηκε από πολέμους ετών και η αυτόματη έγερση ενός νέου Πύργου της Βαβέλ να επιφέρει το τέλος της ανθρωπότητας μέσα από πλήρη ασυνεννοησία.