Περιμένω

Ώρες πολλές

μπορώ να περιμένω

στην γωνιά του δρόμου

μήπως και μπορέσω

να σ’ αντικρίσω.

Νύχτες και νύχτες

το μαξιλάρι μου γίνεται

συλλέκτης δακρύων

και οθόνη

προβολής ονείρων.

Προσπαθώ να κρατώ

τα μάτια ανοιχτά

και δεν ξεχωρίζω

τόπο και χρόνο.

Όλα κυλούν και φεύγουν

χωρίς να ξεχωρίζουν

οι διαφορετικές στιγμές.

Μόνο οι ώρες της προσμονής

μένουν χαραγμένες πιο πολύ

και αντέχουν.

Ίσως γιατί τις θέλω,

και τις επιδιώκω

περισσότερο απ’ τις άλλες.

Ίσως γιατί

είναι αυτές που με πονούν,

που με κάνουν να νιώθω

ότι είμαι ζωντανός

και πως ακόμα υπάρχω.

 

Γιάννης Κανατσέλης