Τα ποιήματα που σούγραψα

Τα ποιήματα που σού γραψα, λέξεις αγάπης άδειες

για σένα που δεν τάβρες, ποτέ αληθινά

κι αν σου φωτίσανε γλυκά, λίγες στιγμές σου μαύρες,

μαράθηκαν και σβήσαν, ενώ ήταν ζωντανά.

 

Τα ποιήματα που σούγραψα, βαθειά σ’ ένα συρτάρι

ξέρω, τά ’χεις φυλάξει, μακρυά από το φως

σου μίλησαν δεν πίστεψες, πριν ο καϋμός σε πάρει

πως ήμουνα για σένα, και μάννα κι αδελφός.

 

Τα ποιήματα πού σούγραψα, σαν βγεις στην παραλία,

ρίχτα στο πρώτο κύμα, τώρα πού ’ναι νωρίς

ίσως δεν σούδωσαν χαρά, μόνο μελαγχολία,

γι’ αυτό μην το διστάσεις, κάνε το, το μπορείς.

 

Τα ποιήματα πού σούγραψα, γκρίζο βαρύ αμόνι,

θα γίνουν αν θα μείνουν, έτσι είν’ αν το σκεφθείς

κι αν τα διαβάσεις κάποτε, σαν τάβρεις, κι είσαι μόνη,

δεν θάθελα να κλάψεις, ούτε να πικραθείς.

 

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Ι. ΛΑΟΥΤΑΡΗΣ

Από την ποιητική συλλογή

«Ζωγραφίζοντας με λέξεις»

Εριφύλη 2009