Αρτεμισία

“Μόνο πίκρες με κερνάς”… της είπε!

Κι ανατριχιάσαν σύγκορμα

τα κλωναράκια του άψινθου,

που της είχε από χρόνια,

ζωγραφισμένα στην καρδιά της!

Μπουκέτα οι ταξιανθίες τους,

ροβολήσαν στα μάγουλα της!

Φταίει πως της ζωγράφισε,

κι απόκρημνες πλαγιές…!

Φταίει κι αυτό το ημιτελές,

χρωματολόγιό του…

Φταίει σαφώς και τ’ άλλο του,

το επιλεγμένο αζύγιστα,

το καρδιολόγιό του…

Φταίει το δημιούργημα,

φταίει ο δημιουργός του…

Φταίει ο καιρός,

φταίει ο βοριάς,

στ’ ανήμερο έδαφός της…

Ίσως να φταιν κι οι αφελείς,

στο χαζολόγιό του…

Οι επαίτες ουρανοβατείς,

που εκλιπαρούν μια  θέση τους,

στο ευχολόγιό του…

Φταίνε και τα ποιήματα,

που φίλησε και πέταξε,

στ’ ανεμολόγιό του,

φταίνε τα πάντα,

πλην Αυτού,

που είναι ο… Εαυτός της…

 

Βίκυ Τσιμπιρλή