Παρακμή της Ευρώπης.Το πρόβλημα είναι πνευματικό
Γράφει ο Ιvan Blot
Προοίμιο: Ο Αριστοτέλης καθόρισε τέσσερα κριτήρια ενός πολιτισμού: θρησκεία, πολιτική, πολιτισμό, οικονομία. Για να υπάρχει ναός, χρειάζεται η ελληνική θρησκεία, για να υπάρχει πολιτική, χρειάζονται πολίτες. Όσο για τον ελληνικό πολιτισμό, βασίζεται στη γραφή και στο εικονιστικό σχέδιο. Τέλος υπάρχει η οικονομική και οικογενειακή βάση.
Στον αποκαλούμενο «σύγχρονο» κόσμο, αυτοί οι τέσσερις τομείς βρίσκονται σε κατάσταση παρακμής.
Κανονικά, η θρησκεία δίνει νόημα στη ζωή. Δεν πρέπει να συγχέεται με την επιστήμη που, από την πλευρά της, δίνει δύναμη χωρίς να ορίζει στόχο. Η ατομική βόμβα δίνει τρομακτική δύναμη, αλλά για ποιο σκοπό; Λαός χωρίς θρησκεία δεν έχει ηθική πυξίδα. Μπορεί να είναι πολύ «ανεπτυγμένος», όπως συνέβη με το 3ο Ράιχ υπό τον Χίτλερ, αλλά να βυθίζεται και στην εγκληματικότητα.
Η πολιτική, μια ελληνική εφεύρεση, ισχυρίζεται ότι το κοινό καλό πρέπει να ορίζεται από όλους τους πολίτες. Με αυτήν την έννοια είναι «ελεύθεροι». Σήμερα, εκτός ίσως από την Ελβετία και την Ισλανδία, δεν ζούμε σε δημοκρατία αλλά σε ολιγαρχία, και μάλιστα σε δικτατορία. Οι άνθρωποι δεν αισθάνονται πλέον ότι εκπροσωπούνται. Μια νομικο – θρησκευτική κάστα που καθορίζει αυθαίρετα τα δικαιώματα του ανθρώπου επιμένει να θέτει τους ανώτερους κανόνες προς όφελος των ισχυρά δικτυωμένων μειονοτήτων.
Ο πολιτισμός, που άλλοτε συνδεόταν στενά με τη θρησκεία, πήρε το δικό του δρόμο: η επιστήμη και η τεχνολογία ακμάζουν, αλλά οι τέχνες βρίσκονται σε παρακμή. Ελλείψει δημιουργικού πνεύματος, είτε θρησκευτικού ή απλά ανθρωπιστικού (Κλασικός ανθρωπισμός).
Όσον αφορά το βάθρο, την οικονομία, χάνει τις πατρογονικές βάσεις της και η οικογένεια βρίσκεται σε σοβαρή κρίση: ο πληθυσμός δεν αναπαράγεται πλέον. Όλες αυτές οι αποκλίσεις παράγονται από αυτό που ο Heidegger αποκαλεί “gestell”. Δηλαδή, η δικτατορία του ωφελιμισμού. Ο κομμουνισμός, ο ξέφρενος φιλελευθερισμός, ο φασισμός είναι παραλλαγές αυτού του «πλαισίου» που οδηγεί την ανθρωπότητα στο θάνατο.
Πρέπει λοιπόν να υιοθετήσουμε τέσσερις διορθωτικούς προσανατολισμούς: να αποκαταστήσουμε μια θέση στην πνευματικότητα και τη θρησκεία, να δημιουργήσουμε μια πραγματική άμεση δημοκρατία με δημοψηφίσματα, να αναγνωρίσουμε την οικονομία ταυτότητας στη γραμμή του νικητή του βραβείου Νόμπελ [Οικονομίας 2001] Τζορτζ Άκερλοφ και να επαναριζώσουμε τον πολιτισμό στο εθνικό ιστορικό μυθιστόρημα.
Για ορισμένους, ειδικά τους ιστορικούς, ο πολιτισμός προέρχεται από τη θρησκεία. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι στην 3η Γαλλική Δημοκρατία είχαμε υψηλό πολιτιστικό επίπεδο, τόσο στην κοσμική εκπαίδευση όσο και στην ελεύθερη εκπαίδευση. Από τον 18ο αιώνα, συνυπήρχαν τα δύο μεγάλα φιλοσοφικά ρεύματα του [χριστιανού] Πασκάλ και του [άθεου] Βολταίρου.
Μερικοί πιστεύουν ακόμη ότι ο πολιτισμός γεννήθηκε από τη θρησκεία, όπως ο Ρώσος φιλόσοφος Μπερντιάγιεφ. Παρατηρήθηκε επίσης ότι το έγκλημα αυξήθηκε με την παρακμή της θρησκείας μετά το 1970 στη Β. Αμερική και την Ευρώπη.
Σε άλλες περιπτώσεις, οι ακρότητες της θρησκείας μπορεί να καταστρέψουν τον πολιτισμό. Οι Μογγολικές ορδές και το τρομοκρατικό Ισλάμ το επιβεβαιώνουν. Αλλά γενικά, η ιστορία δείχνει ότι η θρησκεία δίνει προτεραιότητα στη ζωή: υψηλό ποσοστό γεννήσεων, περιορισμός των εκτρώσεων, ακόμα και στους αρχαίους Έλληνες.
Το βλέπουμε σήμερα: όταν η πίστη μειώνεται, το ποσοστό γεννήσεων καταρρέει. Υπάρχει επίσης και το αντίθετο παράδειγμα: η πίστη αναγεννιέται μαζί με το ποσοστό γεννήσεων στη Ρωσία, όπου οι γεννήσεις και οι θάνατοι είναι σχεδόν ίσοι.
Ο ισχυρισμός ότι η θρησκεία δεν συνεισφέρει τίποτα στην ανάπτυξη είναι αναληθές αν δούμε την ιστορία των δύο τελευταίων χιλιετιών. Δεν μπορούμε να αρνούμαστε την πνευματική διάσταση του ανθρώπου. Χωρίς θρησκευτική έμπνευση, τι παραμένει, παράδειγμα, από τη δυτική τέχνη;
Η πολιτική, χωρίς θρησκεία, θα ήταν λιγότερο σκληρή; Ο Βολταίρος είπε ότι χωρίς θρησκεία δεν θα υπήρχε πλέον πόλεμος! Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο οποίος έφερε αντιμέτωπους κυρίως τον Χίτλερ και τον Στάλιν, δείχνει το αντίθετο.