Έαρ μου

Καθώς τα χέρια σου φιλούν

τα ευλογημένα χέρια.

Εκείνες τις μικρές κλωστές

που πήρα σάρκα και οστά,

μέσα στα φύλλα

της παράφορης καρδιάς μου.

Τα χέρια σου,

τα κρίνα σου που βάλσαμο σκορπίζουν.

Μ’ ένα ήθος πρωτόφαντο,

που ’χει τις ρίζες του βαθιά:

Μες στων γονιών μου την ψυχή

και στ’ άδυτα του Λιμενιού,

στων Άη Σωμάτων τον Σταυρό,

στους Πύργους πέρα του Διρού.

Και στου Αργυλιά τις θάλασσες.

Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη

Από την ποιητική συλλογή

«Έαρ μου»