Ο αγαπημένος, γλυκός μας Δεκέμβριος
Ο Δεκέμβρης, που περνά, μας έχει τρελάνει κυριολεκτικά, και τούτο γιατί άλλες μέρες θυμίζει περισσότερο Φθινόπωρο παρά Χειμώνα και κάποιες άλλες είναι πλήρως Καλοκαιρινός. Αντί για συνεχόμενα κρύα, μας φιλοδωρεί συνέχεια με ηλιόλουστα και ζεστά απογεύματα που σε παρασέρνουν σε ρομαντικούς περιπάτους, που ακόμα και ποιητής δεν θα μπορούσε να τους φανταστεί καλύτερους. Όμως χαλάλι του, όσο και αν μας ταλαιπωρεί καμιά φορά, του το συγχωράμε. Ακόμα και μέσα από τα σύννεφα, είδαμε και κάτι υπέροχα φεγγάρια, που μας έκαναν να αισθανθούμε και λίγο ανθρώπινα. Να σκύψουμε πάνω στα προβλήματά μας και να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι πιο όμορφη απ’ όσο, πολλές φορές, νομίζουμε.
Δεν υπάρχει καλύτερο θέαμα από το να βλέπεις το φεγγάρι να σου παίζει κρυφτό μέσα από τα λιγοστά ανοίγματα του ουρανού και να πιστεύεις ότι κινείται με μεγάλη ταχύτητα προσπαθώντας να ξεφύγει από το επίμονο βλέμμα σου. Χάρμα οφθαλμών είναι κάτι τέτοιες βραδιές και γίνονται ακόμα ωραιότερες αν βρίσκεσαι έξω στην ύπαιθρο.
Δεν είναι μόνο το μεγάλο φεγγάρι και η πανσέληνος, του Δεκέμβρη ή του Γενάρη, που σε κάνει να ευχαριστείς το Θεό για την αρμονία με την οποία έχει προικίσει τη φύση, είναι το κάθε τι που υπάρχει και κάνει τη ζωή καλύτερη, αρκεί να μη στέκεσαι αρνητικός ή αδιάφορος σε ότι σε περιβάλλει. Ακόμα και σήμερα που το φεγγάρι είναι μισό, η νύχτα γίνεται μέρα από το φως του.
Ένα άλλο, εξίσου εξαιρετικό, φαινόμενο των κρύων ημερών του Χειμώνα, είναι και αυτό της επίσκεψης των αποδημητικών πουλιών. Είναι μαγεία να βλέπεις το τι μπορούν να σχεδιάσουν πάνω από την πόλη αυτοί οι προσωρινοί, αλλά και τακτικοί, επισκέπτες της Ελλάδας. Πετούν πέρα δώθε, πάνω κάτω, χωρίς ποτέ να κουράζονται. Άλλοτε πετούν σε αρμονικά σμήνη και άλλοτε σε μικρότερα γκρουπάκια. Ανεβοκατεβαίνουν μέσα από τα σύννεφα και δίνουν ένα αέρινο και δροσερό φόντο στον δροσερό ουρανό.
Είναι το γλυκό πέταγμα των χαρούμενων αυτών επισκεπτών; Είναι το ανάλαφρο ευχαριστώ τους; Ότι κι αν είναι, τα δεχόμαστε τόσο ζεστά και ξεχνιόμαστε να παρακολουθούμε τους σχηματισμούς τους. Μοιάζουν με πετάγματα εξοικείωσης οι προσπάθειές τους, αγωνίζονται να διακρίνουν σημάδια αλλαγών μέσα στην πόλη, που να έχουν γίνει από την προηγούμενη επίσκεψή τους. Αφού τελικά κουραστούν και αφού καταλάβουν ότι βρίσκονται στο σωστό τόπο, κουρνιάζουν στα δέντρα των δρόμων ή των κήπων και αρχίζουν ένα γλυκόλαλο νυχτερινό τραγούδι, χωρίς τέλος. Βέβαια τα πουλάκια αυτά τρελαίνονται με τον καιρό της Ελλάδας που βρίσκουν. Δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν και να μας αφήσουν. Αν μάλιστα δούμε και τα λουλούδια ή τα δένδρα αυτά και αν χάνουν καμιά φορά τον προσανατολισμό τους, τα περισσότερα είναι συνέχεια ανθισμένα, τα δε φυλλοβόλα δεν θέλουν να ρίξουν τα φύλλα τους!
Κάποτε, έχουν περάσει κάποια χρόνια, αντίκρισα ένα παππού, σε κάποιο άλσος, να προσπαθεί να απομακρύνει το εγγονάκι του από την εκστατικό του ρεμβασμό και απορούσε αμήχανα, βλέποντάς το να στέκεται σα μαρμαρωμένο και να ακούει τη συναυλία των πουλιών. Τι μελωδία ήταν αυτή που άκουγε το μικρό κοριτσάκι; Τι κέντριζε τα μικρά αυτάκια του τόσο πολύ; «Ακόμα λίγο παππού», έλεγε με λαχτάρα, και προσπαθούσε να τον πείσει για την εξαιρετικότητα του φαινομένου. «Πάμε, θα κρυώσεις!», επέμενε ο παππούς. Όμως που να αισθανθεί κρύο, το παιδικό όνειρο και η μαγεία. Είναι γεγονός πως μόνο τα παιδιά μπορούν να απολαύσουν πραγματικά και μοναδικά αυτό που νιώθουν.
Πως μπορεί να αντέξει τόση αρμονία και χάρη η ανθρώπινη σκέψη; Πώς να δει με μάτι καθαρό, η φθαρτή ύπαρξή μας, το άδολο παιχνίδισμα του φεγγαριού, των λουλουδιών και των πουλιών; Ώρες, μέρες, να παρακολουθείς τη φύση, δε θα χορτάσεις. Η αύρα που πνέει από τέτοια φαινόμενα είναι πολύ δυνατή και διαρκεί πάρα πολύ, για να είναι γήινη και φθαρτή.
Ποιος αισθάνθηκε ποτέ τα μέρη από τα οποία πέρασε το φεγγάρι; Ποιος οραματίστηκε τι έχουν δει αυτά τα αποδημητικά πουλιά που πετούν πάνω από τις πόλεις; Ποιος κατάλαβε την καρδούλα ενός ανθισμένου λουλουδιού το καταχείμωνο; Είναι πράγματα που μόνο ενορατικά μπορεί να φέρεις κοντά σου. Να κλείσεις τα μάτια και να αισθανθείς ότι είσαι ο ένας ουτοπικά ευαίσθητος άνθρωπος. Η μελωδία της ευτυχίας είναι προσιτή στον καθένα μας, αρκεί να έχουμε συντονισμένες συχνότητες και ανοιχτή καρδιά, για να την ακούσουμε.