Ἡ Εὐδαιμονία

Μια ομιλία ξεχωριστού φιλοσοφικού αλλά και πρακτικού περιεχομένου πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην κατάμεστη αίθουσα του Μορφωτικού Συλλόγου από τον ηλεκτρολόγο – μηχανικό και συγγραφέα κ. Ιωάννη Σ. Γκανάσο με θέμα «Η ευδαιμονία και η νεωτερική ψευδαίσθηση της ευτυχίας».

«Η ελληνική φιλοσοφία και σχεδόν το σύνολο του αρχαιοελληνικού στοχασμού διακήρυξε ότι η ευδαιμονία είναι ο ανώτατος τελικός σκοπός του ανθρώπου. Ο απώτατος στόχος μιας και πέραν αυτού δεν υπάρχει άλλος. Δηλαδή η μέγιστη ευτυχία και αυτό δύναται να επιτευχθεί από τον ίδιο τον άνθρωπο για τον εαυτό του εντός της κοινωνίας αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας στην οποία ανήκει. Η επίτευξη της ευδαιμονίας καθίσταται ευκολότερα πραγματοποιήσιμη όταν αποτελεί κοινωνικό ζητούμενο και σκοπό και όχι μεμονωμένη ατομική επιδίωξη. Ο ενικός άνθρωπος ευτυχεί καλλίτερα σε μια κοινωνία κατά το μάλλον ή ήττον ευτυχισμένη.

Η παρούσα διάλεξη αποσκοπεί στο να καταδείξει την ουσιαστική διαφορά μεταξύ αυτού που έχουμε ξεχάσει και καλείται γενικότερα Ευδαιμονία από τους προγόνους μας, κατά τους αιώνες του υψηλού φιλοσοφικού στοχασμού που σημάδεψε έκτοτε όλη την ανθρωπότητα, και της μετέπειτα επικρατέστερης νεωτερικής άποψης της Ευτυχίας, που αν και συγγενείς έννοιες δεν ταυτίζονται και εκλαμβάνουν στο πέρασμα των αιώνων και των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών διαφορετικό εννοιολογικό φορτίο, ήτοι την ψευδαίσθηση της ευτυχίας ως το κυνήγι ανέφικτων απολαύσεων».