Αλησμόνητο το δώρο της Πρωτοχρονιάς
Παραμονή Πρωτοχρονιάς 1956 μέναμε τότε σε μια μικρή μονοκατοικία Φλέμινγκ και Αλικαρνασσού με μεγάλη αυλή και ένα υποτυπώδη, ιδιοκτησίας κάποιας κυρίας Ευαγγελίας, νομίζω, στην Περαϊκή, 6 χρόνων εγώ μοναχοπαίδι.
Παραμονής Πρωτοχρονιάς, ώρα περίπου 22:30 ίσως και 45, η μάνα έκανε της τελευταίες ετοιμασίες για το γιορτινό τραπέζι και ο πάντα λιχούδης πατέρας περίμενε ανυπόμονος, εγώ… μες τις μαύρες πλερέζες… ”τι έχει το παιδί και είναι έτσι;”
-Τι έχεις αγόρι μου; ρωτά η μάνα,
-Τι έχεις ρε μάγκα; ρωτά ο πατέρας…
– Δεν μου πήρατε δώρο…!
Δεν θυμάμαι τους λόγους αν ήταν οικονομικοί, που δεν νομίζω γιατί είχα το κάτι τις μου από τα κάλαντα ή κάποιοι άλλοι λόγοι που δεν τους θυμάμαι μετά μισό και βάλε αιώνα… σημασία έχει, ότι εγώ δεν είχα την τύπου Γουίντσεστερ καουμπόϊκη καράμπινα που είχα δει στους πάγκους στην Βασ. Γεωργίου στο Δημοτικό Θέατρο
– Τώρα τι κάνουμε αναρωτήθηκαν, το καμάρι μας έχει δίκιο…
– Εμπρός έλα πάμε, μου λέει η μάνα…
-Τώρα;
-Τώρα! ντύσου.
Και το κόβουμε με το πόδι 11 παρά, τρεχάλα στο Χατζηκυριάκειο στην Βασιλέως Κωνσταντίνου, ήταν τότε κοπελίτσα η μάνα.
Προλάβαμε τους πάγκους την τελευταία στιγμή ίσα- ίσα, έκλειναν… Την Γουίντσεστερ βέβαια δεν την βρήκα, αλλά βρήκα την πιστόλα του Κάπτεν Μόργκαν, την είχα δει σε κάποια ταινία εποχής.
Κατακόκκινη στο χρώμα κοκάλινη που στον κόκορα βίδωνε μιά τσακμακόπετρα και όταν πατούσες την σκανδάλη πετούσε σπίθες, τρελάθηκα!
Γυρίσαμε στην Πειραϊκή με τα πόδια Πρωτοχρονιά κάναμε στα ”Σκαλάκια”, τα καράβια σφύριζαν και εγώ βαρούσα με την πιστόλα μου που πετούσε σπίθες.
Στο σπίτι ο πατέρας λιγωμένος από τις λαχταριστές μυρωδιές περίμενε.
Φάγαμε και ήπιαμε μες την καλή ΧΑΡΑ. Κοιμήθηκα με την πιστόλα μου αγκαλιά. Δεν θυμάμαι ωραιότερη Πρωτοχρονιά στην ζωή μου !!!
Μηνάς Σιγάλας