Καλή και Ευτυχισμένη, η καινούργια Χρονιά!
Κάθε τέλος χρόνου όλοι γινόμαστε χαρούμενοι και ας παίρνουμε άλλον έναν χρόνο στην πλάτη. Δεν γιορτάζουμε μόνο τη νέα χρονιά, μα ξεπροβοδίζουμε και την παλιά, με ότι έχουμε, και κυρίως με τα αισθήματά μας. Προσπαθούμε να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας και τελικά το πετυχαίνουμε. Όμως, πόσα πράγματα χάνουμε; Τι μας κάνει να επιθυμούμε την αλλαγή, όταν γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα από αυτήν; Άβυσσος η καρδιά του ανθρώπου. Στεναχωριέται με τα ευχάριστα και χαίρεται με τα δυσάρεστα. Όχι πως θα έπρεπε να τα βάψουμε και μαύρα, επειδή γινόμαστε και επίσημα ωριμότεροι με την πάροδο των χρόνων, αλλά καλό θα ήταν να είμαστε μετρημένοι στις εκδηλώσεις μας. Παίζουμε με τόσα πράγματα στη ζωή μας, αν παίξουμε και λιγάκι με τα χρόνια δεν είναι και άσχημο. Εξάλλου και τα γενέθλιά μας που γιορτάζουμε, θέλουμε να δείξουμε ότι μας αρέσει να τάχουμε καλά με το χρόνο, και ας μας τυραννά και ας μας αφήνει κουσούρια. Έχουμε επίγνωση των πραγμάτων και απλά το διασκεδάζουμε. Αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, είναι και αυτό μια διέξοδος που προσπαθούμε να την διαβαίνουμε χαρούμενα.
Ας είναι, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να γιορτάζουμε οτιδήποτε μας είναι αγαπητό. Και ένα από αυτά είναι και ο χρόνος. Είναι η μόνιμη και πιστότερη συντροφιά μας. Δε μας αφήνει ποτέ, και πάντοτε έχει κάτι να μας πει. Μας μιλά, πότε για το γείτονα που έσπειρε το χωράφι του, για τον εργάτη που έμεινε χωρίς δουλειά, για το παιδί που πάει σχολείο και για τη γιαγιά που είναι άρρωστη. Μας φέρνει στη θύμηση αυτούς που ήρθαν αυτούς που έφυγαν αυτούς που δεν θα φύγουν ποτέ κλπ.
Ο χρόνος τα χωρά όλα. Αρχίζει άδειος και σιγά σιγά γεμίζει, με κάθε τι, σημαντικό ή ασήμαντο. Σε κανένα δεν αρνιέται, κανέναν δεν αφήνει χωρίς το δωράκι του. Μεριμνά για τα πάντα. Είναι έτοιμος να συγχωρέσει οτιδήποτε αλλά και να τιμωρήσει τη λεπτομέρεια. Να ψέξει τα λάθη και να επιβραβεύσει την προσπάθεια. Είναι ένας πολύ καλός κριτής και έτσι μένει μέχρι τέλους. Κανείς δεν παραβλήθηκε μαζί του, όλοι νικήθηκαν και μάλιστα οικτρά. Το τέλος του καθενός είναι συνυφασμένο με τα έργα του και έτσι καταγράφεται στα κατάστιχα. Άλλοι ζουν αιώνια, χωρίς να το θέλουν και άλλοι, αν και το επιθυμούν, ξεχνιούνται στη στιγμή.
Εμείς όμως του τραγουδάμε. Έχουμε βγάλει και κάλαντα, που σημαίνει ότι τη θέλουμε την αλλαγή. «Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά». Και δώστου και ευχόμαστε από καρδιάς σε όλους γνωστούς και φίλους, ότι καλύτερο. Από μια καλύτερη υγεία, σταδιοδρομία, ζωή κλπ μέχρι την υπέρτατη ευτυχία που λίγοι κατόρθωσαν να αποκτήσουν. Πότε μπήκε η νέα χιλιετία και ήδη μας είκοσι χρόνια. Προχωράμε μπροστά και δεν αναλογιζόμαστε τίποτα. Ο καθένας παλεύει με το δικό του χρόνο και αγωνίζεται να τον εξουδετερώσει. Είναι ποτέ δυνατόν; Στο μέλλον, θα μπορούσε πιθανώς, να τιθασευτεί ο χρόνος. Στο παρόν όμως; Δεν μας έχει όλους εγκλωβισμένους, είτε το θέλουμε είτε όχι;
Και αν πριν από 100 χρόνια χάσαμε το παλιό ημερολόγιο, πιο πρόσφατα τους τόνους της γλώσσας μας, τα μέτρα και τα σταθμά των παππούδων μας, τι μ’ αυτό; Τώρα αναγκαζόμαστε να χάνουμε πολύ περισσότερα, όπως το νόμισμα, τα ήθη, τα έθιμα, τη θρησκεία κλπ. Δεν είναι μόνο οι γενιές που παρέρχονται ανεπιστρεπτί, είναι και αυτή η ίδια η γη που συνεχώς φθείρεται και ανανεώνεται. Όπως ακριβώς και οι άνθρωποι.
Στην ουσία, μια σε βάθος ανάλυση, θα αποκάλυπτε ότι τίποτα δε χάνεται. Οι αρχαίοι είχαν πολύ δίκιο όταν διατύπωναν την θεωρία της αφθαρσίας της ύλης. Και θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε, πως δεν παραμένει χωρίς φθορά η ύλη αλλά και το πνεύμα. Ένα μικρό κλειστό κύκλωμα είναι η γη και όλα τα ανακυκλώνει. Και αν οι άνθρωποι ως συγκεκριμένες οντότητες είναι φθαρτές και η ζωή τους σύντομη, το ανθρώπινο γένος είναι αθάνατο. Ας δούμε δηλαδή το τέλος αυτού του χρόνου σαν το φυσιολογικό που θα δώσει άλλη διάσταση και προοπτική στην ύπαρξής μας και ας ευχηθούμε, ο νέος που έρχεται, να κυλήσει ήρεμα. Με Αγάπη – Ειρήνη και Ευημερία.