Καλή χρονιά σε όλους μας
Μεγάλη στιγμή αυτή της αλλαγής του χρόνου. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο παίρνουμε και ένα χρονάκι ακόμα στην πλάτη και πάει λέγοντας και τα χρόνια περνούν και ξαναπερνούν και δώστου εμείς και τα γιορτάζουμε, χωρίς να νοιαζόμαστε ιδιαίτερα για τις παρενέργειές τους. Τα παιδιά λένε και τα κάλαντα, μας δίνουν και τους δίνουμε ευχές και η ζωή συνεχίζεται. Πάντως μόνο τα παιδιά είναι αυτά που χαίρονται πραγματικά αυτές τις μέρες, ίσως γιατί γνωρίζουν και επικοινωνούν με την ίδια τη ζωή και τις συνθήκες που την καθορίζουν. Ίσως γιατί η ζωή μετρά διαφορετικά για όλα αυτά τα μικρά πλασματάκια που προσπαθούν να βάλουν τα βήματά μας στο σωστό δρόμο.
Μπορούμε να μάθουμε πάρα πολλά πράγματα από τα παιδιά και ας μην τους δίνουμε και τόσο μεγάλη σημασία. Τα παιδιά ξέρουν να γίνονται οι καλύτεροι δάσκαλοι σε θέματα που έχουν να κάνουν με τις χαρές της ζωής. Δεν ξέρουν ούτε κακίες ούτε πονηριές. Θυμάμαι και ένα περιστατικό ανήμερα Πρωτοχρονιά. Το αφεντικό μου, ήμουν έντεκα χρονών τότε, με παρακάλεσε να πάω να του κάνω ποδαρικό. Καθώς λοιπόν πήγαινα σπίτι του, συνάντησα έναν αξιωματικό της Αστυνομίας. «Που πηγαίνεις;», με είχε ρωτήσει, και όταν του απάντησα πως πήγαινα να κάνω ποδαρικό στο αφεντικό μου, με παρακάλεσε να πάω στο κτίριο της Αστυνομίας και να κάνω και στους αστυνομικούς ποδαρικό. Ξέρετε και οι αστυνομικοί άνθρωποι είναι και μάλιστα κάποιοι από αυτούς είναι και πολύ ευαίσθητοι. Το τι χαρτζιλίκι μάζεψα δεν περιγράφεται! Άλλα Χρόνια! Θα μου πείτε. Όμως δεν είναι έτσι όλα τα χρόνια ίδια είναι. Μήπως και τώρα δεν γίνονται τα ίδια; Μόνο να, προχτές που άκουγα μια νεαρή μητέρα να προσπαθεί, με ανησυχία, να συνεννοηθεί στο κινητό με το γιο της, που είχε πάει να πει τα κάλαντα. Είχε και τα δίκια της η γυναίκα με αυτά που γίνονται. Όμως τα κάλαντα κάλαντα και η προστασία προστασία.
Οι καιροί, πάντως, μένουν πάντα ίδιοι χωρίς να αλλάζουν. Βλέπω τα παιδιά αυτές τις μέρες να λένε τα κάλαντα και συγκινούμαι. Προχτές, παραμονή Χριστουγέννων κτύπησε την πόρτα ένα μικρό κοριτσάκι. Ήταν πολύ καλοντυμένο και φαινόταν να τα ζει τα κάλαντα. Κτυπούσε το τριγωνάκι της και η φωνούλα της παλλόταν από τη συγκίνηση. Ήταν φανερό πως δεν έβγαινε για να μαζέψει χρήματα. Έβγαινε για να πει τα κάλαντα. Τα ζούσε πραγματικά αυτό το παιδί και νομίζω πως τίποτα δεν θα μπορούσε να το κρατήσει μέσα στο σπίτι. Μπορεί λοιπόν να φυλακίσεις την ψυχή σου στην αγνότητα και την τρυφερότητα των ημερών αυτών;
Όλες οι εποχές είναι ίδιες. Τι πα να πει «στις παλιότερες εποχές»; Τίποτα δεν αλλάζει τη νοοτροπία και το έθιμο και ευτυχώς εδώ στην Ελλάδα ζούμε για τα έθιμα και τις παραδόσεις. Γιαυτό και κρατηθήκαμε ζωντανοί τόσες χιλιάδες χρόνια. Αυτές τις μέρες όλοι γινόμαστε ένα. Αγαπούμε και τον πλησίον και τον εχθρό και το φίλο το ίδιο. Κάτι μέσα μας ξεχειλίζει και μας συνεπαίρνει. Ανοίγουμε την καρδιά μας και αγκαλιάζουμε όλο τον κόσμο.
Άκουγα προχτές και ένα λαογράφο που εξηγούσε τα έθιμα της Ελλάδας αυτών των ημερών και πως επικράτησαν και αισθάνθηκα μια πληρότητα για την πνευματική εξύψωση της φυλής. Ξέρετε θα σπάσουμε με την είσοδο της νέας χρονιάς τα ρόδια στην κεντρική πόρτα του σπιτιού και θα κρεμάσουμε τη σχετική κρεμμύδα έξω από το σπίτι για το καλό. Θα φάμε μελομακάρονα που συμβολίζουν τον ίδιο το μικρό Χριστό κλπ κλπ.
Όλα έχουν τη δική τους γλυκιά γεύση αυτές τις μέρες. Ακόμα και το φεγγάρι, θα κάνει τα δικά του νυχτερινά παιχνιδίσματα, στην αλλαγή του χρόνου, για να δείξει ότι συμμετέχει στη μεγάλη χαρά των ανθρώπων. Όταν τελικά θα πάμε για ύπνο, όσοι γιορτάζουμε οικογενειακά και παραδοσιακά την είσοδο της νέας χρονιάς, θα κοιμηθούμε σαν αγγελούδια. Με την καρδιά καθαρή και τον λογισμό ξένοιαστο. Άντε παιδιά και του Χρόνου να είμαστε καλά να τα ξαναπούμε!