Σοφοί και Διανοούμενοι
Κάποτε, στο πρόσφατο παρελθόν, διάβασα επιφυλλίδα σοβαρού διανοούμενου πρόταγμα «να επαναστατήσουν οι θεσμοί» αυτής της μαύρης χώρας. Διερωτήθηκα τι λέει ο άνθρωπος! Οι καρέκλες να επαναστατήσουν! Ευτυχώς μου ήρθαν στο νου τα λόγια του Καραϊσκάκη και ηρέμησα. Μου ρθε να προσκαλέσω τους εδώ μέσα διανοούμενους με τη δύναμη της συννόησης (δεν υπάρχει στο λεξικό) να φωτίσουν την κοινωνία στο δρόμο της λύτρωσης. Με την συνεννόησή τους οι συμμορίες μια χαρά το δουλεύουν, ιππεύουν στους θεσμούς και καλπάζουν με ιδιοτέλεια αναιδέστατα και ατιμώρητα. Με απλό λόγο, λυμαίνονται την κοινωνία. Επικαλούμαι την συννόηση του Ηράκλειτου («ξυνός ο λόγος» ο συννοός λόγος από τη φύση έρχεται και φτιάχνεται ο άνθρωπος), την συννόηση του Πλάτωνα (σοφιστής «ύστερον μουσαι Ξυνενόησαν» συννόησαν αν και τους χώριζαν αιώνες (Ηράκλειτος -Εμπεδοκλής). Ο Ηράκλειτος ευγενικά απονέμει σ’ αυτόν που δεν πήρε τον ξυνόν λόγον (τη «συννόηση»), ούτε τον δέχτηκε αν και τον άκουσε, ότι έχει ίδιαν λογικήν, βρίσκεται στην ιδιωτείαν του (έτυμον διάφορο του λεξικού). Ο προηγούμενός του, Ησίοδος, του καταλογίζει ότι είναι βάρος της γης. Ο μεταγενέστερός του, Αριστοτέλης, διαπιστώνει ότι δεν είναι άνθρωπος. Ο νεότερος Χριστός, ως το σπόρο που έπεσε σε ξερολιθιά, ως χωματογήινο τον κλωτσούσε. Σήμερα πως;
Στους σύγχρονους καιρούς ο Ξυνός λόγος διώκεται. Όποιος τον δεχθεί αλίμονό του. Η λαμογιά (δεν υπάρχει στο λεξικό),η αρπαχτή,το έγκλημα είναι το χάρισμα στον τόπο αυτό. Θείο δημιούργημα ο κομματάνθρωπος (δεν υπάρχει στο λεξικό). Μην εξαιρέσουμε και τους σοφούς μας που με συνεννόηση (θείο χάρισμα) σε λαμπρους περιπάτους οδηγούνται. Θυμάμαι την συγκέντρωσή τους που η φυσιολατρική τους όρεξη σε πολυτελέστατο ξενοδοχείο του πανέμορφου Καρπενησίου τους οδήγησε να εμπνευστούν την διδασκαλία της παιδείας, δηλαδή της διαπαιδαγώγησης των νέων καθ’ «ομοίωσή» τους. Βέβαια οι έχοντες ιππεύσει τους θεσμούς της παιδείας διέθεσαν την έμπνευση και λίγα λάφυρα για την όμορφη αυτή εκδήλωση. Για να μην κουράζονται ας πάνε στα έτοιμα από δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πριν και άκοπα θα βρουν το λυσάριο της παιδείας. Για να στιγματίσω διακεκριμένο διανοούμενo, αναφέρω αυτό που έγραψε στην επιφυλλίδα του «και οι πρυτάνεις περιμένουν να πάρουν τη σύνταξή τους». Με τα δίκαιά τους. Γιατί να μπλέκουν. Με απλό λόγο, σοφοι και διανοούμενοι ξεπέρασαν την γραφικότητα, ξεπέρασαν την γελοιότητα, ευτυχώς για αυτούς, xώθηκαν στην περιφρόνηση και αποφεύγουν έτσι τα κουδούνια.
Συνωδά και ένα περιστατικό. Τιποτένια παρέα σε ταβέρνα μασούλαγε παϊδάκια. Ένας, ξεκάρφωτα, φαινομενικά, πέταξε «μόνο καμιά φορά όταν κανείς βγει στη σύνταξη μιλάει».
Αντεισαγγελέας εφετών συμποσιαστής, ποιος ξέρει τι τηγάνισμα θα είχε φάει, με γροθιές τα δυο του χέρια στο τραπέζι, κραύγασε «ούτε τότε δεν μιλάνε».
Οι άλλοι, Επιστήμονες, αδιατάρακτα μασούλαγαν. Διανοούμενε, οι θεσμοί να επαναστατήσουν! Μόνον αν οι καρέκλες λάβουν τον ξυνόν λόγον θα ελευθερωθούν οι θεσμοί και κατά προορισμό θα λειτουργήσουν. Μην παραλείψουμε και τους λόγιους, ποιητές, πεζογράφους, που οικειοποιούνται με φλυαροτεχνία (δεν υπάρχει στο λεξικό) την λόγο-τεχνία. Η λόγο-τεχνία υπηρετεί θεϊκό πρόσταγμα. Τον πρακτικό ορθό λόγο. Την εφεύραν οι έλληνες (αρχαίοι).
Υπηρετεί την πορεία προς την Ύψιστη αρετή, την πολιτεία, (Αριστοτέλης) που δημιουργεί τον άνθρωπο πολίτη. Μάχεται το ανήθικο Σύνταγμα (σχεδίασμα πολιτείας) που παράγει ατιμώρητες πτωχεύσεις με εθνικές συμφορές και τα παιδιά του λαού να δραπετεύουν όπου γης, που φτιάχνει τον κομματάνθρωπο (δεν υπάρχει στο λεξικό), μάχεται το φαινόμενο που παρουσίασε διανοούμενος σε επιφυλλίδα του «κομματάνθρωπος πρωθυπουργός διορίζει πρόεδρο δημοκρατίας, στρατηγούς, ηγεσία δικαιοσύνης, πρόεδρους ανωτάτων δικαστηρίων και λοιπά» (ίδετε άποψη «καμία ελπίδα»).
Του ναυαγού το τελευταίο εσώρουχον ήρπασαν (διασωθείς Στίχος Πλάτωνα). Σοφοί και Διανοούμενοι, πορευθείτε το δρόμο προς τα Ιεροσόλυμα. Δυστυχώς ο τόπος έχει ανάγκη από ήρωες.
Οι λυμεώνες απεμπολούν ακόμη και διπλωματικά της χώρας πλεονεκτήματα με υποσχέσεις, που βλέπουμε πως εξαργυρώνονται. Η διεθνολόγοι μας το φαινόμενο αποκαλούν «Εθνική Μειοδοσία».
Κατ’ έμε απλώς εντολές ακολουθούν.
Και ο λίγος τόπος που κερδήθηκε με σφαγιασμό του έθνους, απειλείται (ίδετε άποψη «200 χρόνια μετά»). Όπως διαπιστώνει διακεκριμένος πανεπιστημιακός, μόνο με εξαναγκασμο οι λυμεώνες της κοινωνίας υποχωρούν. Απαιτείστε πολιτεία αντάξια της κοινωνίας. Πρότυπο στην οικουμένη (άποψη «καμία ελπίδα»).
Ανδρέας Κουτσαντώνης
Επίτιμος Δικηγόρος