Υπάρχουν οράματα;Τι γιορτάζουμε στις γιορτές;
Γεννηθήκαμε με πολλά οράματα και προσδοκίες. Τίποτα όμως δε στέκεται ικανό να κάνει πραγματικότητα κάτι από αυτά. Και τι όνειρα δεν πλάσαμε πάνω σε αυτή την ίδια τη ζωή μας που όσο πάει και χειροτερεύει. Ζούμε και αναγκαζόμαστε να γιορτάζουμε κάποια πράγματα χωρίς να τα πιστεύουμε. Τα θεωρούμε μάλλον υποκατάστατα των ενδόμυχων επιθυμιών μας και έτσι το παλεύουμε να τα αποκτήσουμε πραγματικά. Υποκρινόμαστε μάλιστα ότι περνάμε πολύ καλά και ότι όλα είναι καλύτερα από πέρσι ή πρόπερσι ενώ καλά το γνωρίζουμε ότι «κάθε φέτος και χειρότερα».
Έχουμε καταντήσει σαν το Βέγγο, τρέχουμε και δεν φτάνουμε και από πάνω έχουμε και τον κάθε αρμόδιο που μας κοροϊδεύει γιατί είμαστε τόσο αφελείς που πιστεύουμε και γιορτάζουμε τα πάντα, όπως ακριβώς μας τα λένε όλοι όσοι θέλουν να μας έχουν υπό διαρκή έλεγχο. Μα τέλος πάντων αν δεν είχαμε και αυτές τις γιορτές τι θα είχαμε για να μας κρατά στη ζωή; Δεν είναι ειρωνεία κάτι τέτοιες ερωτήσεις; Να γιατί θυμόμαστε πάντα τον Πειραιώτη Θανάση Βέγγο και τον τιμούμε πάντα μέσα μας για την πολύχρονη και επιτυχημένη προσφορά του, γιατί είναι ορόσημο, όπως φυσικά και ο Νίκος Ξανθόπουλος το παιδί του Λαού των προηγούμενων δεκαετιών. Δηλαδή σύγχρονοι Έλληνες του καιρού μας, ταλαιπωρημένοι από τη ίδια τη ζωή, που όμως υπομένουν αγόγγυστα και το παλεύουν.
Το περιβάλλον μολύνεται και δεν ενδιαφερόμαστε να το σώσουμε, η ζωή μας έχει γίνει κόλαση και μεις επιμένουμε να γιορτάζουμε τα πάντα. Όμως γιατί; Μήπως έχουμε τύψεις απέναντι όλων των θυμάτων μας, και των εαυτών μας μη εξαιρουμένων, και νομίζουμε πως με μια απλή συμμετοχή στις γιορτές θα εξιλεωθούμε; Είναι ένας εύσχημος τρόπος να αποφεύγεται ότι προκαλεί πόνο, και να μην δίνεται λύση στα προβλήματα που υπάρχουν. Είναι πάρα πολλά αυτά που μας τυραννούν και ζητούν κάποια σοβαρή αντιμετώπιση. Πολύ περισσότερο τώρα που με τους αμέτρητους εορτασμούς, όλα αντιμετωπίζονται επιφανειακά, πέρα από την ουσιαστική σοβαρότητα των καταστάσεων.
Η συναίνεση που ζητείται από τους πολίτες να γιορτάζουν όλοι μαζί στις πλατείες και τις αλάνες τις όμορφες γιορτές που έρχονται είναι και αυτή μέσα στο πρόγραμμα της γενικής χαλιναγώγησης και του ψεύτικου κόσμου. Όσοι βρεθούν κοντά στα σημεία ξεφάντωσης, θα το καταλάβουν, δεν θα νιώσουν κάτι το ξεχωριστό. Θα νιώσουν ότι είναι θύματα και έτσι θα πάνε σπίτια τους με την υπόσχεση του χρόνου να κάτσουν σπίτι και να μην τους ενδιαφέρει τίποτα. Όμως το πρόβλημα θα μείνει και έτσι θα το ξαναζήσουμε, και του χρόνου και την άλλη χρονιά και την παράλλη. Και η επόμενη μέρα ποτέ δεν αργεί. Κύρια όταν δεν είναι καλύτερη από την προηγούμενη!
Βέβαια φέτος μπορεί λόγω της πανδημίας να μην γίνουν γιορτές σε πλατείες και να περιορίσουμε πολύ τις μαζώξεις στα σπίτια μας, όμως, επειδή όλα είναι περαστικά και του χρόνου θα έχουμε ξεχάσει όσα μας συμβαίνουν αυτές τις μέρες, καλό είναι τις γιορτές να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι και ότι πρέπει να μην παραλείπουμε να δίνουμε κάτι από τον ίδιο το εαυτό μας σε αυτές.