Ηλιοβασίλεμα με λακωνικές γεύσεις στο ‘Ήταν καιρός’ στην Μάνη
Στη Μάνη, την λακωνική, την αυθεντική, εκεί που η πέτρα νικά σε κάθε μάχη και επικρατεί σε οποιοδήποτε σκηνικό, εκεί που θα βρεις όμορφες θάλασσες αλλά για να τις ανταμώσεις θα πρέπει να διανύσεις μια κάποια απόσταση, εκεί λοιπόν και συγκεκριμένα κάπου ανάμεσα σε Γερολιμένα και Αερόπολη (δύο περιοχές, σύμβολα της περιοχής), στον Πύργο Διρού, θα βρεις ένα απ’ τα πιο όμορφα και παραδοσιακά εστιατόρια. Σ’ ένα μεγάλο κήπο, ιδανικό για οικογενειακά τραπέζια αλλά και για ρομαντικά δείπνα, το ‘Ήταν καιρός‘, είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του. Ένα μαγαζί, που έλειπε απ’ την Μάνη και προσφέρει στους επισκέπτες ηδονικές γεύσεις με πρώτες ύλες απ’ το τόπο που ζουν και στους ντόπιους ένα ζεστό περιβάλλον για να χορτάσουν και να καμαρώσουν για τα γευστικά κατορθώματα αυτών και των προγόνων τους.
Το “Ήταν καιρός” παντρεύει με δεσμούς αιώνιας πίστης την παράδοση με το τώρα και δημιουργεί αυθεντικά πιάτα και καταστάσεις, μακριά από τουριστικά και βαρετά κλισέ μενού που συναντάς σε αρκετά μαγαζιά στην Μάνη. Με το ζεστό καλωσόρισμα θα σε κεράσουν τσίπουρο από απόσταγμα φραγκόσυκου (που είναι σε αφθονία στην Μάνη), τηγανίδες, μανιάτικο λούπινο κατσικίσιο φρέσκο τυρί, καπνιστό σύγκλινο της θάλασσας και τσακιστές ελιές. Αξίζει να δοκιμάσεις τις μανιάτικες λαχανόπιτες (χορτόπιτα με τσιγαριστά χόρτα), σφέλλα απ’ τον Ταΰγετο αν σ’ αρέσουν τα τυριά και το μεγάλο μπιφτέκι του Νικόλα από μοσχαρίσιο άπαχο κρέας που φέρνουν οι κτηνοτρόφοι απ’ τις γύρω περιοχές. Αν προτιμάς το ψάρι (που καλά κάνεις δηλαδή), μην κάνεις το λάθος και φύγεις χωρίς να φας φιλέτο μπαρμπούνι με βραστά λαχανικά, αλλά και κριθαρότο καραβίδας σε ζωμό αχινού, που βέβαια χρειάζεται να το έχεις προπαραγγείλει. Μα πάνω απ’ όλα, μην κάνεις το σφάλμα και δεν πας ένα απόγευμα προς βράδυ (λίγο μετά τις 20:00) για να απολαύσεις στην αυλή το τρομερό ηλιοβασίλεμα που λούζει τις πέτρες, τα χωράφια και τη θάλασσα της ασύγκριτης Μάνης. Παρέα με την εξίσου ασύγκριτη γεύση της παραδοσιακής πορτοκαλόπιτας με παγωτό καϊμάκι, που ένα χρόνο μετά, δεν λέει να φύγει απ’ το μυαλό μου.