Δύο βότσαλα

Η νύχτα τρύπησε

τη σάρκα της πλάσης

σαν το σαράκι.

Απόψε λείπεις

και το σκοτάδι μεγάλωσε

σαν την απεραντοσύνη.

Το φως από τα μάτια σου δεν

φτάνει στην κάμαρά μου. Κι η

μουσική της φωνής σου

χάθηκε στο βογγητό τ’ ανέμου.

Δύο μικρά βότσαλα της αμμουδιάς

κουρνιασμένα στο χέρι μου

φέρνουν ακόμα λίγο καλοκαίρι κοντά μου.

Είναι κι αυτά ορφανεμένα,

μακριά από το χάδι του κυμάτου

κι από τ’ ακρόγιαλου την αγκαλιά.

Ποιος ξέρει αν αυτά τα

δύο χαμένα βοτσαλάκια της άμμου

μέσα στα παγωμένα μου δάχτυλα

φτάσουν ποτέ στον δικό τους γιαλό;

 

Λίτσα Καβάκου – Στρατηγού

Από την ποιητική συλλογή

«Ονειρικά ταξίδια»

Εκδόσεις Φωνής Πειραιωτών