Ξέρω…

Ξέρω, μια αγάπη με περιμένει

που ίσως ποτέ μου δεν τήνε βρω,

παίρνω απ’ το χέρι την ειμαρμένη

μικρή η ελπίδα, κι όμως τραβώ.

 

Στη Βραζιλία, στη Σαντορίνη,

στη Σιγκαπούρη, στην Κορσική,

ο ίδιος ήλιος ζωή μας ντύνει

σ’ εμένα εδώ, σ’ εκείνη εκεί.

 

Ξέρω, μια αγάπη με περιμένει

μετρώ τις Άνοιξες, τι άλλο να πω,

χωρίς να θέλω, δυστυχισμένη

την κάνω, κι όμως την αγαπώ.

 

Χρυσή παγόδα, Αιγαίου μπόρα

δε φταις εσύ, δε φταίω εγώ,

βαθιά στο κάρμα, κάθε μας ώρα

είναι γραμμένη, στον κόσμο εδώ.

 

Ξέρω, μια αγάπη με περιμένει

κι ο χρόνος τρέχει σαν το νερό,

όμως το νοιώθω, μου ‘ναι δοσμένη

ελπίζει, ελπίζω, θα καρτερώ.

 

Εμμανουήλ Ι. Λαουτάρης

Από την ποιητική συλλογή

«Ζωγραφίζοντας με λέξεις»

Εκδόσεις Εριφύλη 2009