Χριστουγεννιάτικο αστέρι

Τ’ αστέρι που ξεστράτισε

στο κύλισμα του χρόνου

Τ’ αστέρι που το δρόμο του

πια να ’βρει δεν μπορεί.

 

Έμειν’ εκεί μισοστρατίς

μες στον ουράνιο θόλο

κι η λάμψη του αργοπάτητη,

ανέλπιδη, χλωμή.

 

Κι αυτοί τα χέρια που άπλωσαν

να ευλογηθούν στο φως του

στην πόρεψή του που ήλπιζαν

να βρουν περπατησιές.

 

Η γνώση δρέπουν την πικρή.

πως στράτα ήταν μία…

Μέσ’ απ’ τις εφτασράγιστες

ανθρώπινες καρδιές.

 

Τούλα Μπούτου

Από την ποιητική συλλογή

«Υπέρβαση»