«Έλληνες και Τούρκοι από το 1821 έως το 2021» στο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…»
Τα 200 χρόνια, από το 1821 μέχρι σήμερα, δείχνουν ότι ο Ελληνισμός επιβίωσε τα χρόνια της δουλείας και στη συνέχεια, με επιτυχίες και αποτυχίες. Ένας λαός ολιγάριθμος, συγκριτικά με τον αντίπαλο, που μπόρεσε και κράτησε την πίστη του, την γλώσσα του, τον κοινοτισμό, την αλληλεγγύη, το εμπόριο, τη ναυτοσύνη, την παιδεία.
Μία ακόμη εκδήλωση στο πλαίσιο της σειράς «Ελεύθεροι διάλογοι», του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου.
Συμμετείχαν, ο κ. Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων, Συγγραφέας και ο κ. Δημήτρης Σταθακόπουλος, Δρ. του Παντείου Πανεπιστημίου, Τουρκολόγος, Δικηγόρος Πειραιώς, σε μία συζήτηση για τις σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων, από το 1821 μέχρι το 2021.
Όπως τονίστηκε στην συζήτηση, μιλώντας για Τούρκους, υπάρχει ένα χρονικό όριο. Μέχρι τις 29 Οκτωβρίου 1923 μιλάμε για Οθωμανούς και από εκεί και ύστερα μιλάμε για Τούρκους, με την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Επομένως, αυτό που οι πρόγονοί μας λέγανε Τούρκος, δεν το εννοούσαν εθνικά, αλλά το απέδιδαν στον μουσουλμάνο. Ο μουσουλμάνος ήταν ταυτόσημος με τον Τούρκο, άρα η λέξη Τούρκος δηλοποιεί περισσότερο το θρήσκευμα, παρά την εθνικότητα.
Η καταγωγή των μουσουλμάνων Οθωμανών είναι ποικίλη, αφού περίπου 72 εθνότητες έχουν γίνει μουσουλμάνοι και έχουν ενταχθεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Οι βίαιοι ή αναγκαστικοί εξισλαμισμοί, αρχίζουν από το 1715 και μετά, και όσοι εξισλαμίσθηκαν, όταν γίνονται συγκρούσεις, είναι σκληροί αντίπαλοι, οπότε μιλάμε για ένα είδος εμφυλίου, όπου το πρόσημο που τους διαφοροποιεί είναι η θρησκεία.
Οι νεομάρτυρες, είτε ήταν γεννημένοι χριστιανοί και παρέμειναν, είτε ήταν γεννημένοι χριστιανοί και μόνοι τους εξισλαμίστηκαν, από άγνοια ή πίεση, αλλά επέστρεψαν, είτε ήταν γεννημένοι μουσουλμάνοι, αλλά γνώρισαν το Ευαγγέλιο της αληθείας και τον Χριστό, και στις τρεις αυτές περιπτώσεις, ομολογούν Χριστό μπροστά στον Τούρκο ιεροδικαστή.
«Αυτοί οι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, έδωσαν διαχρονικά στη διάρκεια της δουλείας, ένα παράδειγμα, ότι παραμένουν όρθιοι μπροστά στην αγχόνη και στα βασανιστήρια και ομολογούν Χριστό και ότι αξίζει να παραμείνει κανείς Ορθόδοξος και Έλλην Ρωμιός, παρά να εξισλαμισθεί.
Ήταν το αντίβαρο στους εκούσιους εξισλαμισμούς και γι’ αυτό τους οφείλουμε πολλά για την επιβίωση μας, γιατί αυτοί έδωσαν το παράδειγμα να φιλοτιμήσουν τους υπόλοιπους.»
Ο γενιτσαρισμός, όπως τόνισαν οι δύο συνομιλητές, είναι έννοια γνωστή στην Οθωμανική ιστορία, και σημαίνει ότι η φυσική θρησκεία είναι το ισλάμ και έχει υποχρέωση να μεταστρέψει σε αυτό, όσους γεννήθηκαν χριστιανοί.
Αυτό γίνεται μέσα από την στράτευση, αρχικά σε μεγάλα κτήματα, στη συνέχεια οι γενίτσαρο γίνονταν μουσουλμάνοι και έπειτα αξιωματούχοι.
Είναι δεδομένο ότι αυτοί χανόντουσαν από τον ελληνικό πολιτισμό. Μέσα σε αυτούς τους τουρκοποιημένους, έρχεται να μπει η σφραγίδα πλέον, το ότι είναι Τούρκοι.
Από το 1923 και μετά, υπάρχει ένα κίνημα, που ξεκίνησε από τους Νεότουρκους, νομικών και κοινωνιολόγων, ασχέτου καταγωγής, που επιβάλλει το αίτημα της τουρκοποίησης.
Σε αντίθεση με εμάς, όπου η Ρωμιοσύνη, από το 1830 που κάνει το κράτος της, ο λαός εκφράζει την ελληνικότητα του και ζητάει να έχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.
Στην Τουρκία, 100 χρόνια αργότερα, το 1923, υπάρχει ακριβώς το ανάποδο, όπου επιβάλλεται σε κάποιον να είναι Τούρκος και να μιλάει τούρκικα, είτε το θέλει, είτε όχι.
Άσχετα λοιπόν της καταγωγής που έχουν οι Τούρκοι μετά το 1923, έχει σημασία ότι έχουν κάνει επιλογή στην κρίσιμη καμπή του ιστορικού χρόνου, ότι πλέον είναι Τούρκοι
Σταμάτης Μιχαλακόπουλος