ΑΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΝΙΚΑΙΑΣ

Την πάνσεπτη ημέρα της Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού, με την τήρηση όλων των υγειονομικών μέτρων, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικαίας κ. Αλέξιος ιερούργησε στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών πολιούχων Κορυδαλλού και ετέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονία του διακόνου π. Μάρκου Μουσούλη εγγάμου ιερέως και πατέρα δύο τέκνων.

Στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη καθώς οι φετινοί εορτασμοί είναι διαφορετικοί από αυτούς του παρελθόντος σε παγκόσμια κλίμακα.

Ο Ποιμενάρχης μας, εμφανώς συγκινημένος μνημόνευσε όλους τους ασθενείς, τον ιατρικό και νοσηλευτικό κόσμο και τους αμέτρητους συνανθρώπους μας που έφυγαν από τη μάστιγα της θανατηφόρου ασθενείας η οποία ταλανίζει όλο τον πλανήτη.

Ευχήθηκε σε όλους την επί γης ειρήνη που απλόχερα χαρίζει ο Γεννηθείς Κύριος, απηύθυνε ποιμαντορική εγκύκλιο για την εορτή των Χριστουγέννων η οποία ανεγνώσθη και σε όλους τους Ιερούς Ναούς της μητροπολιτικής περιφερείας (Δήμους: Νικαίας, Κερατσινίου, Περάματος, Κορυδαλλού, Αγίας Βαρβάρας, Αιγάλεω, Χαϊδαρίου) ως κατωτέρω:

 

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2020

 

ΑΛΕΞΙΙΟΣ

Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικαίας

 

Προς: Τόν ἱερό κλῆρο

καί τό φιλόχριστο λαό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

 

«Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει,

καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει.

Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι.

Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι.

Δι ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός»

(Κοντάκιον)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν πρεσβεία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀξιωνόμαστε καί φέτος, προσερχόμενοι στόν Ἱερό Ναό, νά ἑορτάσουμε μαζί, Κλῆρος καί Λαός, τό Μέγα Μυστήριο τῆς Σάρκωσης τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Πρώτη ἐνέργειά μας εἶναι ἡ Προσευχή, ὁ μοναδικός τρόπος ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό. Εἶναι ὁ Θεός τῆς Ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπο, καί ἡ Σάρκωσή Του εἶναι προϊόν αὐτῆς τῆς ἀγάπης Του. Εἶναι καί ὁ Θεός τῆς ἐλπίδας, τῆς μόνης προσδοκίας πού μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά καλλιεργεῖ, στό βραχύ τῆς ζωῆς.

Τήν Προσευχή ἀκολουθεῖ ἡ Εὐχαριστία, γιά τίς ἀμέτρητες δωρεές τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Καί ἡ εὐχαριστία αὐτή παίρνει ἄλλη διάσταση, ὅταν ἀναλογιστοῦμε πῶς φερθήκαμε ἐμεῖς στόν Θεό. Ἡ ἀπάντηση εἶναι μόνο ἁμαρτίες, καί ἐπιπλέον ἀχαριστία ἔναντι τῶν πλουσίων δωρεῶν, μέ τίς ὁποῖες μᾶς ἔχει προικίσει ἐξαρχῆς καί μᾶς ἐμπλουτίζει καθημερινά, σέ βαθμό πού οἱ λίγοι πνευματικοί ἄνθρωποι νά ἀδυνατοῦν ἀκόμη καί νά ψελλίσουν, «τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκέ μοι»; (Ψ. 115, 3). Ἀλήθεια τί θά δώσουμε ἐμεῖς στόν Μεγάλο Δωρεοδότη; «Τί Σοί προσενέγκωμεν Χριστέ…;» (Ἰδιόμελον Ἑσπερινοῦ).

«Τί νά Σοῦ προσφέρουμε, Χριστέ, πού φανερώθηκες στή γῆ σάν ἄνθρωπος γιά χάρη μας; Διότι καθένα ἀπό τά δημιουργήματα, πού Σύ ἔπλασες, Σοῦ ἐκφράζει (μέ τό δικό του τρόπο) τήν εὐχαριστία καί εὐγνωμοσύνη του: οἱ Ἄγγελοι Σέ ὑμνολογοῦν, οἱ Οὐρανοί φωτίζουν μέ τόν Ἀστέρα (πού ὁδηγεῖ τούς μάγους), οἱ Μάγοι Σοῦ προσφέρουν τά δῶρα τους, οἱ βοσκοί δείχνουν τό θαυμασμό τους ἡ γῆ (προσφέρει) τό σπήλαιο∙ ἡ ἔρημος τή φάτνη∙ἐμεῖς δέ οἱ ἄνθρωποι (Σοῦ δίνουμε) τή Μητέρα Παρθένο. Ἐσύ, πού εἶσαι ὁ προαιώνιος Θεός, ἐλέησέ μας».

Ἡ τρίτη προσέγγιση τοῦ Μυστηρίου εἶναι ἠ Ἀγάπη. Ἀγάπη ἔμπρακτη, ἀγάπη θερμή, ἀγάπη ἄμεση, πρός τόν συνάνθρωπο, ὡς ἀπόρροια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς καί τῆς δικῆς μας ἀγάπης πρός τόν Θεό. Ἀλλοίωση τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἀγαπολογία, ὅπου τά ἀγαπητικά λόγια εἶναι πολλά, ἀλλά ἡ ὅλη δράση ἐξαντλεῖται σ’ αὐτά. Χαρακτηριστικός ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἰακώβου: «Ἐάν ἕνας ἀδελφός ἤ μία ἀδελφή στεροῦνται τά ἀπαραίτητα ἐνδύματα, γιά νά προφυλαχτοῦν ἀπό τό ψύχος τοῦ χειμώνα, καί ἐπί πλέον στεροῦνται τήν ἀναγκαία ἡμερήσια τροφή, καί ἕνας ἀπό σᾶς τούς πεῖ “πηγαίνετε στό καλό. Εὔχομαι νά ζεσταθῆτε καί νά χορταστῆτε καλά”, ἀλλά δέν τούς δώσετε ὅσα χρειάζονται γιά τή συντήρησή τους, τί ὠφελοῦν τά καλά σας λόγια;» (Ἰακ. 2, 15-16). Βέβαια ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη θά ἐκδηλωθεῖ μέ σεμνότητα καί ταπείνωση. Ὅποιος ἀγαπᾷ θυσιάζεται, χωρίς κρατούμενα, χωρίς ὑπολογισμούς, χωρίς κάποια ἀνταλλάγματα.

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,

Ἡ παρακοή τῶν Πρωτοπλάστων δημιούργησε ἕνα χάσμα μεταξύ γῆς καί Οὐρανοῦ, ἕνα δυσθεώρητο κενό ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί τόν Θεό. Ὁ Θεός, ἀγαπῶντας πάντα τό πλάσμα Του, ἐξήγγειλε εὐθύς ἀμέσως τήν ἐπιστροφή τοῦ ἐκπεσόντος καί τήν σωτηρία του (Γεν. 3, 14-15). Ὁ Χριστός, μέ τήν Σάρκωσή Του, κάλυψε τήν ἀπόσταση πού μᾶς χώριζε. Ἦλθε κοντά μας ὡς ταπεινός συνοδοιπόρος τῆς ζωῆς μας. Γεννήθηκε σέ σπήλαιο καί ζεστάθηκε ἀπό τά χνῶτα τῶν ἀλόγων. Κινδύνευσε ἀπό τήν ἐξουσία τῆς ἐποχῆς Του καί ἐκπλήρωσε ὅλες τίς ὑποχρεώσεις τοῦ νόμου. Ἡ πορεία Του στή γῆ ἦταν μιά διαδικασία ἀγάπης, κατανόησης, συγχώρησης καί ἐλπίδας. Ἄς συνεχίσουμε κι ἐμεῖς τή ζωή μας μέ ὁδηγό μας τόν Χριστό, συγχωρώντας ὅσους μᾶς πίκραναν, ἐλεῶντας τούς πάσχοντες σωματικά καί ψυχικά, ἀναθεωρώντας τήν ὥς τώρα διαδρομή μας, «ἀποβλέποντας σέ καινούς οὐρανούς καί γῆν καινήν» (Β΄Πέτρου 3, 13).

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ