Το ποτηράκι της καρδιάς

Για το ταβερνάκι του Στέφανου

Το λιοβασίλεμα απαλά, χαϊδεύει τον αγέρα,

του λιμανιού οι θόρυβοι, γλυκαίνουνε και πάνε,

ο ουρανός με χρώματα ντύνεται μέχρι πέρα,

και οι γλάροι στον ορίζοντα λιγότερο πετάνε.

Μιας εκκλησιάς το σήμαντρο, στο τέλειωμα της μέρας

Αλαργινός απόηχος καπνών πού ’χουνε σβήσει,

μοιάζει τραγούδι μακρινό ποιμενικής φλογέρας,

βαραίνοντας τα βλέφαρα, πού ’χουν μελαγχολήσει.

Το ποτηράκι της καρδιάς, μικρή μου μας προσμένει

σ’ ένα στρατί στην Κοκκινιά, χαμένο μές στο βράδυ,

για να μας γέψει με κρασί που την καρδιά ευφραίνει,

και με τραγούδια από καιρούς, που έσβησαν σαν χάδι.

Η πολιτεία ολάκερη, στο χρόνο ταξιδεύει,

και οι δικοί μας οι καιροί, κάποτε θα περάσουν,

το ποτηράκι της καρδιάς, γλυκές γουλιάς να γεύει,

τα παλληκάρια και τις νιες, μέχρι που να γεράσουν.