Με αγάπη στα παιδιά

«Ο Μέλιος μέσα σ’ ένα λεπτό μεγάλωσε κατά δέκα χρόνια.

Προχώρησε με σφιγμένα δόντια κατά την έδρα.

Ήταν βουρκωμένος, μα κάτι τον πύρωνε και τον γιγάντωνε.

Προχώρησε αποφασιστικά και στάθηκε μπροστά στο γυμνασιάρχη, πρόσωπο με πρόσωπο.

-Κι άλλοτε, κύριε γυμνασιάρχα, μου κλείσατε το δρόμο και λυπάμαι που δε μ’ αφήνετε να το ξεχάσω.

Ξέρω ότι μισείτε τη φτώχεια.

Ότι περιφρονείτε την κακοτυχιά των άλλων, ότι αποστρέφεστε την ορφάνια.

Ξέρω ότι τα γράμματα τα πουλάτε μόνο σε κείνους, που τα πληρώνουν ακριβά.

Μα – σας ρωτώ – ξέρετε κανέναν, που να τα ‘χει πληρώσει ακριβότερα από μένα;

Ορίστε τα «βιβλία» μου, κύριε γυμνασιάρχα.

Τα καταθέτω στην έδρα. Είναι όλα κι όλα αυτό το τετράδιο.

Σας το αφιερώνω. Για να σάς θυμίζει ένα άρρωστο, άστεγο και καταδιωγμένο παιδί, και την απάνθρωπη στάση που του δείξατε. Χαίρετε!

Μενέλαος Λουντέμης,

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα»