Παραμονή Πρωτοχρονιάς
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, κι είμαι στην παραλία
μαζί μου ο χρόνος ο παλιός, κι ο νέος που θα ’ρθεί
ν’ ακούσω να σφυρίζουνε του λιμανιού τα πλοία
και να μη νοιάζομαι αν κανείς δεν θα μου ευχηθεί.
Ψηλά δυο αστέρια λάμπουνε, κάτω χιλιάδες φώτα
στο ψεύτικο το φέγγος τους, φαντάζω εγώ γυμνός
νοιώθω νάμαι σ’ ανάκριση, μ’ αμπαρωμένη πόρτα
και λίγο σαν να ντρέπομαι, που είμαι ζωντανός.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, κι η παραλία μόνη
όλοι κλεισμένοι από νωρίς, ίδιοι με τρωκτικά
να βλέπουν τηλεόραση κι έξω από το μπαλκόνι
ο Άϊ Βασίλης να κοιτά, με μάτια σκεπτικά.
Ξέρω το τι θα αισθανθώ θυμάμαι από τα πέρυσι
φωτοβολίδες, φώσφορα, ήχος από φιλί,
κι απ’ τα μπαλκόνια τ’ ανοιχτά, μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει,
ν’ ακούω μάταιες ευχές, για μια χρονιά καλή.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, και στην ψυχή σκοτάδι
ψηλά δυο αστέρια λάμπουνε, τα μόνα αληθινά
κι εσύ που δεν με πίστεψες, θυμήσου αυτό το βράδυ,
πως ό,τι κι αν σου τάξουνε, δεν θάν’ παντοτινά.
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Ι. ΛΑΟΥΤΑΡΗΣ
Από την ποιητική συλλογή
«Ζωγραφίζοντας με λέξεις»
Εριφύλη 2009