Το Ταξίδι μας!
«Από αύριο δίαιτα!» Η καθημερινή ατάκα. «Σήμερα ξεφύγαμε… αύριο λίγο πιο μαζεμένα». «Ααα… αύριο μας κάλεσε η θεία σου, ξέχασα να στο πω»… και ούτω καθεξής.
Κάθε μέρα, είναι μέρα γιορτής και όχι άδικα. Το θέμα δεν είναι να προσέξουμε μόνο τι θα φάμε μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Αλλά από Πρωτοχρονιά μέχρι τα Χριστούγεννα. Μας πιάνει το άγχος των κιλών, αφού όμως φάμε.
Το καλό του εγκλεισμού ήταν ότι φέτος τα τραπέζια γίνανε σε πολύ κλειστό κύκλο. Τόσο κλειστό δηλαδή που ξέραμε να σερβίρουμε χωρίς ερωτήσεις προτίμησης ο ένας τον άλλον με κλειστά τα μάτια.
Υπήρξαν άλλες χρονιές κάποιες πιο απρόσωπες και άβολες συναθροίσεις που αυτόματα μαζί με την ένδυση, αλλάζει το ύφος μας και η συμπεριφορά μας. Όταν λοιπόν βρισκόμαστε σε ένα τέτοιου είδους κάλεσμα και τύχει να χρειαστεί να σερβιριστούμε μόνοι, θα πάρουμε το καθαρότερο στα μάτια μας πιάτο και θα βάλουμε αυτά που λαχταράει η ψυχή μας. Την ώρα του καφέ θα πάρουμε το πιο φίνο φλιτζάνι να πιούμε το ίδιο ρόφημα που πίνουν και άλλοι.
Στο σπίτι μας πάλι, στην ασφάλεια μας, θα πάρουμε το φλιτζάνι, που ενώ έχει φθαρεί και σχεδόν αλλοιωθεί από κάποιο χάραγμα, μας εξυπηρετεί όμως τέλεια! Είναι το αγαπημένο μας. Η συνήθειά μας. Η καθημερινότητά μας. Απλά.
Το ότι είναι φυσικό για εμάς να θέλουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας, είναι ακριβώς και η αιτία που ξεκινά το πρόβλημα. Το σερβίτσιο δεν προσθέτει τίποτα στην ποιότητα του φαγητού. Συνήθως μας τραβά απλά το βλέμμα. Αυτό που πραγματικά θέλουμε είναι το περιεχόμενο.
Το μόνο που καταφέρνουμε τελικά, είναι να φοβόμαστε μια τυχόν ζημιά και χάνουμε την ουσία της στιγμής. Τη συγκέντρωση, τη συνεστίαση, το γεύμα το ίδιο.
Οι πιο ευτυχείς άνθρωποι, δεν είναι εκείνοι που έχουν τα καλύτερα και ακριβότερα, αλλά αυτοί που χρειάζονται τα λιγότερα!
Ας απολαύσουμε τη ζωή! Δεν ξέρουμε ποτέ ποιά είναι η στάση μας.
Ας γνωρίσουμε τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Σε βάθος!
Δυστυχώς σε κάποια πράγματα δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες.
Είτε είναι θέμα λάθους, είτε ατυχήματος ή στην καλύτερη περίπτωση κάποια φυσιολογική φθορά. Δεν έχουμε πάντα ευθύνη σ’ αυτό.
Να χαιρόμαστε το ταξίδι μας. Γιατί αυτό ακριβώς είναι. Ένα ταξίδι η ζωή.
Σαν ένα τρένο. Που ανεβοκατεβαίνουν οι επιβάτες σε διάφορες στάσεις.
Το άσχημο θα ήταν να νοιώθουμε άβολα όταν μας ακουμπούν μέσα σ ένα βαγόνι με συνωστισμό. Να μας απωθεί η ανάσα κάποιου, ο τρόπος που θέλει να μετακινηθεί μέσα σ αυτό. Να σε τσαλαπατά πολλές φορές χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Από αφέλεια ή και όχι.
Να μας φέρνει κάποιος άσχημες θύμησες ή μια αρνητική αύρα.
Σ’ ένα τέτοιο βαγόνι κανείς δεν θα ήθελε να επιβιβαστεί. Το θέμα είναι, έχει το κουράγιο να κατεβεί και να συνεχίσει το ταξίδι με τα πόδια; Μόνος;
Υπάρχει βέβαια πάντα και κάτι που ονομάζεται τύχη, ή πιο απλά το πεπρωμένο του κάθε ανθρώπου. Είναι όμως έτσι;
Ζούμε στο παρόν! Άρα εμείς καθορίζουμε τη διαδρομή μας.
Συνήθως περιμένουμε πως θα ελιχθεί ο άλλος για να αντιδράσουμε εμείς.
Επανάπαυση, δικαιολογία, χάσιμο χρόνου… άρα ζωής!
Η παρουσία μας στο παρόν κάθε δεδομένη στιγμή έχει δύο καθρέπτες. Έναν του παρελθόντος μας και σίγουρα έναν του μέλλοντός μας!
Το τέλειο θα είναι, το βαγόνι να είναι γεμάτο με ανθρώπους που νοιώθουμε άνετα κοντά μας. Οικεία και πολύ ζεστά! Και όποιος τύχει να κατεβεί πρώτος να θυμάται την παρουσία μας σαν ένα μεθυστικό, φίνο άρωμα. Σαν κάτι ανεπανάληπτο, όχι άτονο και άοσμο! Που θα το θυμάται με αγάπη και συγκίνηση.
Γιατί πολύ απλά η ζωή είναι στιγμές! Δεν μπορούμε να ελέγξουμε κάποια πράγματα. Γίνονται αστοχίες… τυχαίνουν… Δεν είναι θέμα λάθους μας. Ούτε φταίει κάποιος. Απλά συμβαίνουν! Ας τη ζήσουμε λοιπόν με απλότητα, αλλά και σεβασμό! Αγάπη και ευγένεια! Τα υπόλοιπα είναι απλά θέλημα Θεού. Ας φτιάξουμε τη ζωή μας με αυτά που διαθέτουμε όσο καλύτερα γίνεται!
Ας υποδεχτούμε τον καινούργιο χρόνο με περισσότερες αγκαλιές και αληθινά χαμόγελα! Ευελπιστώ σε μια διαφορετική, ταπεινή και ευλογημένη χρονιά! Με λιγότερα προβλήματα και περισσότερες φωτεινές στιγμές!
Υγεία και Αγάπη σε Όλους!
«Αρχιμηνιά και Αρχιχρονιά, Ψηλή μου δεντρολιβανιά»…
Και του χρόνου!
Σοφία Μπουρή