Για το ”10”…

Διαβάζοντας το «10» είδα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου η παιδική μου ηλικία στον Πειραιά, στο Χατζηκυριάκειο. Την εποχή που περιγράφει ο Καραγάτσης θα ’μουν δεκάχρονο κορίτσι. Θυμάμαι τη φτώχεια της γειτονιάς μου, τις αυλές με τα δωμάτια- σπίτια, τα παιχνίδια στο δρόμο, το μύθο της «Φίλωνος». Θυμάμαι μια «πολυκατοικία» που έμοιαζε στο «10», τη στριφτή σκάλα με τη νυχτερινή θάλασσα απειλητική στα παιδικά μου μάτια, να στραφταλίζει στα φώτα, καθώς είχα πάει να ζητήσω τα βερεσέδια μιας νοικοκυράς στο μπακάλικο του πατέρα μου.

Τι καιροί! Θυμάμαι τη γειτόνισσά μου, την κυρά – Μαργαρίτα, που πότε έραβε στέμμα, γιατί θα ερχόταν ο διάδοχος, ούτε που ξέρω ποιου θρόνου, να την πάρει και πότε πήγαινε στην αστυνομία να καταγγείλει μιαν άλλη γειτόνισσα, γιατί της έκλεβε τα δέματα που της πέταγε ο Τρούμαν από το αεροπλάνο – ακριβώς πάνω από το σπίτι της…

Ο κόσμος ζούσε πιο πολύ έξω από το σπίτι. Παρακολουθούσες τις ζωές όλων… Όταν το 1958, μετακομίσαμε στην Αθήνα, ο συχωρεμένος ο πατέρας μου έλεγε πως χάσαμε το θέατρο. Δεν είχε άδικο.

Ζωή Σπανάκου