Το παραμυθάκι της Φωνής

Ιερό πουλί το περιστέρι

«Είσ’ ένα περιστέρι / που πετάς στον ουρανό / πάμε να βρούμε ένα αστέρι / σ’ ένα κόσμο μακρινό».

Και το βρίσκω το αστέρι κι αισθάνομαι  μια ασφάλεια, μου φεύγει ο φόβος, ο θυμός, η αγωνία.

Μιλώντας για περιστέρι πρώτα θυμάμαι εκείνο του κατακλυσμού. Εμφανίστηκε τη στιγμή που έπρεπε. Στο τέλος του κακού.

Ύστερα υπό τη μορφή περιστεριού κατέβηκε το άγιο πνεύμα από τον ουρανό τη στιγμή της Βάπτισης  για να φέρει το καλό.

Την τρίτη φορά την ημέρα της Πεντηκοστής έρχεται πάλι το περιστέρι το αγνό και καθαρό να μείνει για πάντα κοντά μας.

Αυτά έλεγα  στη φίλη μου την Κανάν που ήρθε από τη μακρινή Ανατολή να σπουδάσει στην Ελλάδα κι εκείνη συμπλήρωσε χαμηλόφωνα.

-Τα αρχαία χρόνια τα περιστέρια λέγονταν ′′επισκέπτες των θεών”

Αργότερα το περιστέρι εμφανίζεται στο Τραγούδι και τους Ψαλμούς. Στις θρησκείες της Μέσης Ανατολής, ένα περιστέρι ήταν ιερό πουλί. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με τη βαβυλωνική θεά Ίσταρ.

Τα περιστέρια έπαιρναν το άρμα της Αφροδίτης.

Στο ιερό του Δία, στη Βόρεια Ελλάδα, τα περιστέρια ζούσαν σε ιερές βελανιδιές και, ως χρησμοί, ανέφεραν απαντήσεις σε ερωτήματα πιστών.

Η Φοινικική γλώσσα χρησιμοποιεί την ίδια λέξη για το περιστέρι και τον ιερέα.

Από όλα αυτά, φαίνεται ότι το γένος των οικιακών περιστεριών συνόδευε την ανθρωπότητα στις περιπλανήσεις της.

«Ήταν ευλαβικά ιερά στους ανθρώπους». Είπαμε κι οι δυο συγχρόνως και χαμογελάσαμε γλυκά.

Ζωή Μπούζα