Το πρόσχημα του ειδικού σκοπού και η λούφα

Το πιο σαρδονικό σύνθημα-σύμβολο των ημερών μας είναι αυτό του: ειδικού σκοπού για τους υπαλλήλους του Δημοσίου. Θα ήταν ουτοπία να πιστέψει κανείς πως υπάρχει τηλεργασία 8ώρου από το σπίτι. Όλες οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν και η ταλαιπωρία των πολιτών είναι στο ζενίθ.

Κάθε μέρα χάνονται εκατομμύρια εργατοώρες και η λούφα εξαπλώνεται σε όλη την ελληνική επικράτεια με μεγαλύτερη ταχύτητα από τον ιό. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι με το πρόσχημα του ειδικού σκοπού όλα θα ευρίσκοντο σε ένα απέραντο τέλμα.

Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, το κράτος ετούτο θυμίζει τον «πονηρόν και οκνηρόν δούλον» της Ευαγγελικής παραβολής, (Ματθαίου, ΚΕ’, 26). Αφού άλλωστε, «δημόσιοι υπάλληλοι και υπηρέται» ονομάζονται τα κρατικά όργανα: Όχι μόνο δεν δουλεύουν τα χρήματα που παίρνουν από τον πολίτη- «αφεντικό» αλλά ανταποδίδουν όλο και λιγότερα.

Αν αληθεύει πως «η ζωή δεν είναι παρά δράση (Μάρξ) και πως «ό,τι δεν δρα, δεν υπάρχει» (Λάιμπνιτς) ο ελληνικός δημόσιος οργανισμός είναι από καιρό «κλινικώς νεκρός». Ακόμα χειρότερα, όταν κινιέται κάπως κάποτε, οι κινήσεις του είναι συνήθως αντίθετες με τη λογική, τη πρακτική και το δημόσιο συμφέρον.

Ζούμε σε ένα κράτος, που η πιο αποτελεσματική (αν όχι η μόνη) δραστηριότητα του είναι να σκοτώνει το Σήμερα, το Χτες και το Αύριο του τόπου και των πολιτών του, είτε πράττοντας, είτε απρακτώντας.

Γιώργος Τρανταλίδης- Δικηγόρος