Υπάρχουν όρια;
Κάθε στιγμή υπάρχει για το άτομο και την ομάδα ένα όριο, η παραβίαση του οποίου είναι προσβολή και η τιμωρία το αναπόφευκτο αποτέλεσμα. Αυτά πίστευαν πριν από πολλά χρόνια και αυτά είναι αναγκαίο σήμερα να εφαρμόζονται και να ακολουθούνται. Υπάρχει βέβαια μια διαφορά από τα τότε όρια τα οποία δεν καθοριζόντουσαν από τον ανθρώπινο παράγοντα, αλλά ήταν δοσμένα από τη μοίρα, πράγμα το οποίο δεν ήταν αφ’ εαυτού σε θέση να καταργήσει την πίστη προς την ελευθερία και την ανεξάρτητη βούληση. Έτσι κάθε ένας αισθανόταν προσωπικά υπεύθυνος για όσα έκανε και αποδεχόταν αγόγγυστα τις συνέπειες των πράξεών του.
Σε αντίθεση με τα σημερινά όρια όπου ο ανθρώπινος παράγοντας σε μια προσπάθεια θεοποιήσεώς του, υποκαθιστά τα πάντα και προσπαθεί να επιβάλει δικούς του κανόνες, μη αποδεχόμενος τυχόν υπερβάσεις και λάθη που επισύρουν τιμωρίες. Η παραβίαση των ορίων δεν αποτελούσε πάντοτε κατακριτέα πράξη καθόσον από αυτήν μπορούσαν να προκύψουν θετικά αποτελέσματα. Πλην όμως ο παραβάτης υπέκειτο προσωπικά σε τιμωρία, η οποία μπορούσε να είναι αιώνια, μόνο και μόνο γιατί παραβίασε ανεπίτρεπτα τα προκαθορισμένα όρια. Ο Προμηθέας καταστρατήγησε τα όρια που χώριζαν το θείο από το ανθρώπινο και τιμωρήθηκε παραδειγματικά για μια πράξη που το σύνολο των ανθρώπων επιδοκίμασε, καθώς ωφέλησε τα μέγιστα.
Εκαλείτο λοιπόν ο άνθρωπος όχι να συμμορφωθεί αλλά να παραβεί τα όρια και να αψηφήσει τις επικείμενες σκληρές τιμωρίες. Η παράβαση έφερνε την τιμωρία, όχι για λόγους εκδίκησης ή σωφρονισμού μα γιατί έπρεπε να αποκαθίσταται εκάστοτε η διαταραχθείσα τάξη. Ερχόμαστε και πάλι στη σημερινή εποχή και στα όρια τα οποία τίθενται πανταχόθεν, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζει κανείς τι αυτά εξυπηρετούν και αν η παραβίασή τους, με κίνδυνο επιβολής της όποιας τιμωρίας, καταστεί τελικά προς όφελος και όχι προς ζημία.
Το τι επιθυμείται προσδιορίζεται πάντοτε από την απρόσωπη φύση, αλλά το αν τελικά θα γίνει πράξη εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο ως πρόσωπο. Τα όρια σύγκλισης, προκειμένου για τη συμμετοχή στην πλήρη Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν έτσι τοποθετημένα που η υπέρβασή τους υποτίθεται ότι θα επέσυρε τη βαρύτατη τιμωρία της ουσιαστικής απομάκρυνσης, αφού αυτά είχαν θεσμοθετηθεί ως απαράβατος όρος. Στην πράξη όμως έγινε το αντίθετο. Επιβραβεύτηκε η καταπάτηση των ορίων.
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες ιδεολογίες πρέπει να είναι κανείς αφελής για να δίνει σημασία σε σηματοδοτήσεις και πρότυπα που προέρχονται από αμφιλεγόμενα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα. Η Γαλλική Επανάσταση του 18ου Αιώνα και η Ελληνική του 19ου έσπασαν τα όρια της εποχής τους, αντιμετώπισαν με επιτυχία τα προβλήματα που ανέκυψαν, ξεπέρασαν τις τιμωρίες που τους επιβλήθηκαν και καρποφόρησαν.
Η Ιερογλυφικότητα και τα ακαταλαβίστικα περιεχόμενα των σημερινών ορίων, που άπτονται μόνο του κελύφους των προβλημάτων, τραυματίζουν την ανθρώπινη οντότητα και αλληλοαναιρούν το ένα το άλλο, δημιουργώντας σε τελευταία ανάλυση άδεια κελύφη, τα οποία είναι ουσιαστικά άνευ αξίας. Η εμφάνιση φωτισμένων πρωτοποριών δεν αποκλείεται να βλαστήσει μέσα από τις καθημερινές αναταράξεις (ανεργία – δυσβάσταχτος κοινωνικός περιορισμός – ρατσισμός – βία – εξαθλίωση μαζών κλπ).
Θα αναρωτηθείτε που τα θυμήθηκα όλα αυτά και δεν θα έχετε άδικο. Όμως είναι τόσο απλό. Τι αισθάνεσαι όταν βλέπεις τον Ισραηλινό πυρηνικό επιστήμονα, Μορντεχάι Βανούνου να αποφυλακίζεται μετά από 18 χρόνια φυλακής; Το έγκλημά του; Ξεπέρασε τα όρια. Κατέδωσε τα μυστικά πυρηνικά προγράμματα του Ισραήλ. Προσπάθησε να σώσει την ανθρωπότητα! Όμως είναι ελεύθερος με το κεφάλι ψηλά όπως ο Προμηθέας και τόσοι άλλοι. Εδώ ταιριάζει και η Ελληνική ρήση «της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες».