Ψυτάλλειον Άγος

Ο Σαρωνικός, ήταν ανέκαθεν το καμάρι της Αττικής. Είχε τις μαγευτικές ακρογιαλιές του, τα ωραία νησάκια του, τα μελτεμάκια του κλπ, δεν του έλειπε τίποτα, για να αποκαλείται στολίδι και κόσμημα. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την διάπραξη τόσων εγκλημάτων που έγιναν σε βάρος του.

Όχι μόνο δεν προστατεύεται, αλλά και αυτά τα καλά που έχει καταστρέφονται. Αντί να καλλωπιστεί και να αναδειχθεί, καθημερινά υποβαθμίζεται. Το μεγαλύτερο πρόβλημα συναντάται από τον Πειραιά μέχρι και τα Μέγαρα. Κυρίως τα Στενά της Σαλαμίνας, είναι αυτά που υποφέρουν περισσότερο.

Δεν φτάνει που αναπτύχθηκε μια τεράστια πόλη που τον αγκαλιάζει ασφυκτικά και τον μολύνει με τα απόβλητά της, έχουν εγκατασταθεί σε αυτόν και οι μεγαλύτερες, σε ρύπανση, βιομηχανικές μονάδες της χώρας, Ναυπηγεία, Τσιμεντάδικα, Χαλυβουργεία, διαλυτήρια πλοίων κλπ, που τον αποτελειώνουν.

Και όλα αυτά γιατί πάντοτε προκρινόταν η εύκολη λύση. Τα λάθη που γίνανε και εξακολουθούν να συντελούνται, είναι πάρα πολλά. Ως τελευταίο αναφέρεται αυτό της Ψυτάλλειας. Γιατί δηλαδή να μετατραπεί το πανέμορφο και ιστορικό νησάκι σε ένα απέραντο βόθρο; Με ποια λογική επεξεργάζονται τα λύματα του λεκανοπεδίου στην καρδιά του Σαρωνικού, λίγα μέτρα από την είσοδο του Πειραιά και των στενών της Σαλαμίνας; Το εργοστάσιο των λυμάτων δεν θα μπορούσε να είχε γίνει στις βραχώδεις περιοχές του Σουνίου ή στα κοντινά άνευ ιδιαίτερης αξίας νησάκια;

Αντί να ανασυρθεί από τη λήθη και την εγκατάλειψη, η ιστορική κληρονομά, αφανίζεται. Ύστερα, οι διάφοροι αρμόδιοι, μιλούν για, ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, προστασία και ανάδειξη των αρχαίων θησαυρών. Μας κοροϊδεύουν; Σε ποιους νομίζουν ότι απευθύνονται; Και τα σχολεία που κτίζονται μέσα στους Αρχαίους Ελαιώνες, δεν θα μπορούσαν να είχαν κτιστεί αλλού; Σκεφτείτε αν δεν είχε διαμορφωθεί ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Αγοράς από τον προηγούμενο αιώνα, τι θα γινόταν! Το λιγότερο που θα βλέπαμε κάτω από τον Παρθενώνα, θα ήταν τα φουγάρα των εργοστασίων.

Αν έρθουν κάποιοι τουρίστες, που γνωρίζουν από ιστορία, και θελήσουν να δουν την Ψυτάλλεια ή τις αρχαίες λίμνες «Ρειτοί», ή ακόμα τα λείψανα του Ιπποδάμειου πολεοδομικού συστήματος, τι θα τους δείξουμε; Μήπως τα εργοστάσια των λυμάτων, τα μπαζώματα των λιμνών, ή τα σχολικά κτίρια, αντίστοιχα;

Σε τι κράτος αλήθεια ζούμε; Πως θα αντικρούσουμε τους στίχους του ποιητή που τον πληγώνει η Ελλάδα; Κατά τα άλλα, όλα πάνε καλά. Μια διάχυτη μακαριότητα και ευδαιμονία βασιλεύει παντού. Οι τριτοκοσμικοί, λιμοκτονούντες πληθυσμοί της Αφρικής που, προσπαθούν να προστατεύσουν τον πλούτο τους, με κάθε θυσία, τι θα λένε για μας, τους πολιτισμένους, που δεν αφήνουμε τίποτα όρθιο;

Το κακό μάλιστα, είναι πως ότι εγκληματικό συντελείται σε βάρος της Ελλάδας, παρουσιάζεται σαν μεγάλο επίτευγμα και θρίαμβος. Πόσες φορές ακόμα δεν θα πούμε το, «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»; Όμως, ότι χάνεται, χάνεται οριστικά.

Η Ψυτάλλεια, που είναι και η πρώτη εικόνα κάθε ταξιδιώτη που επισκέπτεται την Ελλάδα, από την θάλασσα, από φάρος ελπίδας, κατάντησε σηματοδότης εγκλήματος. Αναβοσβήνει ασταμάτητα και μας καλεί να την κοιτάξουμε στα μάτια. Είναι η κατάντια μας. Προσοχή, μετά την ασέβεια έρχεται πάντα το «Άγος». Και αν δεν σταματήσει γρήγορα ο κατήφορος, το ξύπνημα θα είναι οδυνηρό.