Η Μοναξιά σκοτώνει
Μεγάλο πράγμα η μοναξιά! Ανίκητη θα μπορούσαμε να πούμε. Διάβασα πρόσφατα ένα πολύ μικρό σχόλιο στις εφημερίδες που είχε τον τίτλο «Η μοναξιά βλάπτει σοβαρά την υγεία!». «Κοίταξε», σκέφτηκα, «λες και είναι μάρκα τσιγάρων!». «Μα γιατί, δεν γράφουν ότι η μοναξιά σκοτώνει; Γιατί δεν μας λένε όλη την αλήθεια; Τα ναρκωτικά, οι αυτοκτονίες, οι βιασμοί, ως ένα βαθμό, τη μοναξιά έχουν ως αφετηρία». Συλλογίστηκα.
Πράγματι, σε κείνο το μικρό σχόλιο αναφερόταν ότι, στη Σουηδία, τη χώρα με τις κοινωνικές παροχές, ένα μεγάλο τμήμα των γυναικών που ζουν μόνες, έχουν πολύ μικρότερο προσδόκιμο χρόνο ζωής. Και ως συνέπεια αυτής της κατάστασης λέγεται ότι είναι η μοναξιά. Δεν έχω να προσθέσω κάτι δικό μου. Πιστεύω ότι όλοι μας καταλαβαίνουμε τη διαφορά. Άλλο να είσαι μόνος και έρημος, που λέει και η παροιμία, και άλλο να περιστοιχίζεσαι από δικούς σου ανθρώπους. Από ένα σύντροφο, τουλάχιστον, βρε αδερφέ!
Θυμάμαι πριν λίγες μέρες ένα άρθρο για τη μοναξιά, που γράφτηκε σε μια εφημερίδα. Θα αναφέρω μόνο το παράδειγμα που χρησιμοποιήθηκε, για να δείτε τι αξίζει μια δεύτερη ύπαρξη κοντά σε ένα μοναχικό άτομο. «Μια γριούλα, που δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Που δεν ήξερε γιατί ζει και γιατί δεν την παίρνει ο Θεός, πήρε μια μέρα τη μικρή της σύνταξη και πήγε στην αγορά να αγοράσει τα προς το ζειν, όπως έκανε κάθε μήνα. Οι γειτόνοι σπάνια την έβλεπαν. Δεν είχε κανένα. Το σπίτι της ήταν πάντα βουβό και σκοτεινό. Η μοναξιά, της πλάκωνε την ψυχή σαν τη χειρότερη κατάρα. Άργησε να επιστρέψει εκείνη τη μέρα. Όταν γύρισε κράταγε ένα κλουβί. Μέσα στο κλουβί υπήρχε ένας παπαγάλος. Κάποιο μικρό παιδί την πλησίασε και άρχισε να περιεργάζεται τον παπαγάλο. Η καημένη η γριούλα αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί. Πίστεψε ότι θα έπρεπε να δώσει μια λογική εξήγηση γι’ αυτή της την πράξη. Αυτή δεν είχε να φάει πολλές φορές, γιατί αγόρασε τον παπαγάλο; Τα λόγια της βγήκαν σιγά και σε τόνο απολογητικό, λες και απευθυνόταν στον ίδιο τον εαυτό της. «Ξέρεις παιδάκι μου, αυτός ο παπαγάλος ξέρει να μιλά. Όχι τίποτα σπουδαίες λέξεις, δυό τρεις, και όμως θα μου σπάσει τη μοναξιά. Θα ακούω και μια δεύτερη ύπαρξη στο σπίτι. Η μοναξιά δεν υποφέρεται», είπε και χάιδεψε το κεφαλάκι του μικρού, σα να ζητούσε την συγκατάθεσή του. Μάλιστα! Αυτή είναι η μοναξιά! Αργά αλλά σταθερά σε στέλνει στο θάνατο.
Ένα παρόμοιο περιστατικό συνέβη σε μένα το έτος 1987. Βρισκόμουν κείνη τη χρονιά, γύρω στα Χριστούγεννα, σε μεγάλη επαρχιακή πόλη. Χιόνιζε από μέρες, αν δεν ήταν ο αρραβώνας ενός φίλου, δεν θα το κουνούσα από τη ζεστασιά του σπιτιού μου. Είδα και έπαθα για να φτάσω σώος εκεί κάτω. Την επόμενη των Χριστουγέννων με βρήκε ένας ντόπιος φίλος και μου ανήγγειλε ότι θα πήγαινε στα γύρω χωριά με εντολή της Νομαρχίας, για να ανοίξει τους δρόμους από τα χιόνια. «Θες νάρθεις;» Μου είπε τελικά. «Θα περάσουμε ωραία». Ήταν μια πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία, και δεν δίστασα να του πω το ναι. Ξεκινήσαμε σιγά σιγά. Μπροστά πήγαινε το γκρέϊντερ και πίσω εμείς με ένα μεγάλο φορτηγό για να λιώνει τα υπολείμματα του χιονιού. Στα χωριά που πηγαίναμε, μας έβλεπαν σαν σωτήρες. Είχαν να επικοινωνήσουν με τον κόσμο, πάνω από μια βδομάδα. Στο χωριό που καθήσαμε για μεσημεριανό και για λίγο ζέσταμα, απαντήσαμε ένα βοσκό. Ήρθε λίγο μετά από μας. «Περπατάω πάνω από 5 ώρες, μέχρι νάρθω εδώ. Κόντευα να τρελαθώ στο μαντρί. Ήθελα να πω δυό κουβέντες», μας είπε. Μεγάλο πράγμα η μοναξιά! Μπορεί να σε σκοτώσει, να σε τρελάνει, να σε ρίξει κάτω οριστικά.