Γάμος ή Ελεύθερη συμβίωση;
Όσο και αν θέλουμε να είμαστε προοδευτικοί, όσο και αν προσπαθούμε να κάνουμε τους ξένοιαστους και τους ανέμελους, μερικά πράγματα πρέπει να μένουν όπως ακριβώς τα βρήκαμε. Είναι άδικο να χαλάμε ήθη και έθιμα. Ένα από αυτά είναι και ο θεσμός του γάμου. Η σχέση δηλαδή δύο ανθρώπων που αποφασίζουν να ενώσουν τις τύχες τους και να προχωρήσουν μαζί. Ένα θέμα που είναι πολυσυζητημένο στις μέρες μας και οι απόψεις που υπάρχουν ποικίλουν. Πολλοί διαφωνούν ακόμα και αν τα ζευγάρια θα έπρεπε να έχουν προγαμιαίες σχέσεις. Πολύ περισσότερες διαφωνίες υπάρχουν στο αν τελικά θα έπρεπε να γεννιούνται παιδιά σε συνθήκες που δεν υπάρχει γάμος. Κάποιοι προχωρημένοι αμφιβάλουν ακόμα και για τη χρησιμότητα του ίδιου του θεσμού του γάμου.
Ο γάμος, αν εξαιρέσουμε τη θρησκευτική παράδοση και τις σχετικές θεολογικές απόψεις, που τον θεωρούν μυστήριο, στην πραγματικότητα δεν παύει να είναι ένας πολιτικός θεσμός, από τον οποίο πηγάζουν πολλά προνόμια, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Από αυτή τη μεριά, οι πολίτες πρέπει να αφήνονται ελεύθεροι να διαλέγουν τον τρόπο ζωής που τους ενδιαφέρει και να προχωρούν σε ενέργειες που τους ευχαριστούν. Χωρίς βέβαια ποτέ να βλάπτουν τα συμφέροντα των άλλων.
Αν κοιτάξουμε τις στατιστικές των γάμων, που υπάρχουν και κυρίως όσον αφορά τα Ευρωπαϊκά κράτη, τα διαζύγια αυξάνουν αλματωδώς τα τελευταία χρόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να αισθάνονται περισσότερο ελεύθεροι και να πράττουν αβίαστα κατά την κρίση τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τον αριθμό των παιδιών που γεννιούνται από την ελεύθερη προγαμιαία σχέση των ανθρώπων. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις η προοπτική ενός γάμου φαίνεται μακρινή, αν όχι απίθανη.
Τι γίνεται λοιπόν; Η σημερινή κοινωνία έχει ακολουθήσει ένα δρόμο στραβό και ανήθικο ή απλά είναι ένα παροδικό φαινόμενο που θα δύσει έτσι και αλλιώς μέσα στο σύντομο πέρασμα του χρόνου; Κανείς ουσιαστικά δεν γνωρίζει. Το ότι στην Ελλάδα το ποσοστό γεννήσεων παιδιών εκτός γάμου είναι σε ένα επίπεδο κάτω του 4% δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι η Ελλάδα είναι ένα κράτος οπισθοδρομικό και αναχρονιστικό. Το ότι όμως στην Σουηδία, που είναι πράγματι ένα μοντέρνο και φιλοπρόοδο κράτος, το αντίστοιχο ποσοστό υπερβαίνει το 55%, σημαίνει αρκετά. Ας μη το πάμε σε θέματα ηθικής τάξης και δεοντολογίας, στη Σουηδία και τα άλλα Βόρεια κράτη (Δανία, Φινλανδία, Νορβηγία κλπ), απλά υπάρχουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης των πολιτών και κοινωνικότεροι νόμοι. Καθημερινά ψηφίζονται νόμοι που προστατεύουν τις ανύπαντρες μητέρες και τα παιδιά που ζουν με τον ένα γονέα, σε συνθήκες εκτός γάμου.
Στην Ελλάδα για να πούμε του στραβού το δίκιο, αν και οι προγαμιαίες σχέσεις είναι σε μεγάλο βαθμό κατακριτέες, τα παιδιά που έρχονται στο φως, ως καρπός τέτοιων σχέσεων, είναι πάντα στην προσοχή και την φροντίδα όλων των ανθρώπων. Θες γιατί ο Έλληνας έστεκε πάντα δίπλα στον αδύνατο, σε αυτόν που χρειάζεται βοήθεια; Ότι και να πεις, αν και στην Ελλάδα απουσιάζουν οι κοινωνικοί νόμοι, δεν απουσιάζει και δεν λείπει η φροντίδα του ενός για τον άλλο. Μπορεί κάποτε να μας είπαν ανάδελφους και δεν έχουν άδικο γιατί σε θέματα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς δεν έχουμε ταίρι! Για θυμηθείτε τις Ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες με τις οποίες μεγαλώσαμε; Για φέρτε στο νου σας Παπαδιαμάντη, Μυριβήλη, Καζαντζάκη κλπ.
Άρα σε τελική ανάλυση, τόσο τα ζευγάρια που ηθελημένα παραμένουν εκτός των δεσμών του γάμου όσο και τα παιδιά τους αντιμετωπίζονται φιλικά και με αγάπη. Κάποτε συνάντησα ένα ζευγάρι νέων επιστημόνων που αν και δεν είχε συνάψει γάμο, είχε αποκτήσει 3 παιδιά και ζούσε αρμονικά και ευτυχισμένα. Αλίμονο αν ο γάμος θα ήταν η φυλακή των σχέσεων ή οι χειροπέδες των ελευθεριών. Εξάλλου κανείς ποτέ, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν κατηγόρησε τον έρωτα για απρέπεια, και με αυτή τη λογική δεν πρέπει να κατακρίνονται ούτε οι καρποί του.