Τροπικό μεσημέρι

Του ήλιου οι αχτίδες

άπειρες αντλίες

άϋλες

ρουφούν το νερό

κι αφήνουν τ’ αλάτι

αρμύρα στο πετσί μας.

Διψάμε,

και το νερό ψηλά

στις φούντες

μερικών θυσάνων.

Η προπέλα γυρίζει

και τρέχουμε,

τρέχουμε διψασμένοι για ζωή

πάνω στην υγρή επιφάνεια

του πλανήτη μας.

Λευτέρης Μαρματσούρης

Από την ποιητική συλλογή

«Συμπληγάδες»