Πάντοτε υπάρχουν Ιερές Συμμαχίες!
«Η Φιλική Εταιρία, αφού απέτυχε να βρει έναν αρχηγό στο πρόσωπο του Καποδίστρια, απευθύνθηκε στον Αλέξανδρο Υψηλάντη και του πρότεινε την αρχηγία της Εταιρίας. Το ότι η Επανάσταση, με αρχηγό τον Υψηλάντη, θα ξεκινούσε από τις Παραδουνάβιες χώρες, το γνώριζαν τόσο ο Τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος, όσο και ο Πατριάρχης Κων/πόλεως, Γρηγόριος ο Ε΄.
Πλην όμως, και οι δύο αυτοί, Ο Τσάρος και ο Πατριάρχης, για διαφορετικούς λόγους, ο καθένας, αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους στην έκρηξη της Επανάστασης του 1821, και την αποδοκίμασαν αμέσως. Ο μεν Τσάρος με την διαγραφή του Υψηλάντη από τις τάξεις του Ρωσικού Στρατού, και την απαγόρευση, να μην του δοθεί καμία βοήθεια. Ο δε Πατριάρχης με τον αφορισμό του Υψηλάντη, και την έκδοση εγκυκλίου προς τους χριστιανούς να τον αποκηρύξουν.
Ιδιαίτερα ο αφορισμός του Υψηλάντη είχε σαν βασικό σκοπό να προστατέψει τον Χριστιανικό πληθυσμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τις βιαιότητες των Οθωμανών. Και τούτο γιατί, μετά την καταδίκη της Επανάστασης από τους Ρώσους, το θέμα φάνηκε να λαβαίνει άσχημες διαστάσεις.
Πλην όμως, ο Χριστιανικός και κυρίως ο Ελληνικός πληθυσμός της Αυτοκρατορίας είχε πλέον εξεγερθεί και κανένας αφορισμός δεν μπορούσε να τον συγκρατήσει. Η πράξη του Πατριάρχη έδρασε αντίθετα απ’ ότι ήλπιζαν οι Οθωμανοί που, ως ένα βαθμό την είχαν επιβάλει. Οι Έλληνες πήραν τα όπλα σε όλη την επικράτεια. Ως αποτέλεσμα είχαμε και την οικτρή τύχη του ίδιου του Πατριάρχη ο οποίος θεωρήθηκε υπαίτιος πολλών δεινών και κρεμάστηκε για παραδειγματισμό. Και ο Τσάρος έζησε καλά και τρισευτυχισμένα, στηρίζοντας την παντοδυναμία του στις πλάτες άλλων, και εν προκειμένω των Ελλήνων.
Το γεγονός του αφορισμού του Υψηλάντη από τη μια και ο απαγχονισμός του Πατριάρχη από την άλλη έδρασαν καταλυτικά για το επαναστατικό κίνημα. Τόσο οι Οθωμανοί, όσο και ο Πατριάρχης, έσφαλαν στις εκτιμήσεις τους. Η επανάσταση είχε ωριμάσει για να γίνει και έτσι προχώρησε. Το αν απέτυχε στις Παραδουνάβιες, δεν σημαίνει ότι απέτυχε ως σύνολο. Ήδη όλη η Βαλκανική φλεγόταν για Ελευθερία και Ανεξαρτησία.»
Πόσες ομοιότητες δεν βρίσκει κανείς και σήμερα; Τα παραπάνω τα έχει γράψει η ιστορία και είναι πραγματικά γεγονότα. Όμως, Ιερές Συμμαχίες και Μέττερνιχ, πάντοτε υπάρχουν. Τα ονόματα μόνο αλλάζουν. Αλήθεια ποιο είναι το σημερινό, επικρατούν Στάτους Κβο που όλοι φοβούνται, αλλά το χρησιμοποιούν κάποιοι για ίδιον όφελος; Από τη μια καταδικάζεται η Τουρκία και από την άλλη αμείβεται. Ο Γιασέρ Αραφάτ, τη μια ονομάζεται τρομοκράτης και αφορίζεται και την άλλη, είναι ένας αξιοσέβαστος συνομιλητής και επιτυχημένος ειρηνοποιός. Τελικά τον έβγαλαν από τη μέση και ησυχάσανε! Το ίδιο έγινε με το Μιλόσεβιτς, τον Σαντάμ, τον Παπαδόπουλο της Κύπρου, τον Χριστόδουλο των Αθηνών, τους Ταλιμπάν. Όσο είσαι κάπου αρεστός και «χρήσιμος» την περνάς καλά, διαφορετικά σε τρώει το σκοτάδι.
Βέβαια, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, υπάρχει και ο ρόλος που παίζει ο εκάστοτε Πατριάρχης. Ρόλος σκοτεινός και μεσολαβητικός που όμως έχει και το δικό του ρίσκο. Στο τέλος την πληρώνει και αυτός, όχι γιατί δεν προλαβαίνει τα γεγονότα, αλλά γιατί παίζει παιχνίδι διπλό και επικίνδυνο.
Ένα είναι σίγουρο. Αφορισμοί και εκφοβισμοί, δεν παύουν να έχουν μεγάλη βαρύτητα στα γεγονότα. Είναι τόσο ίδιες οι εποχές και τα χρόνια, που απλά επαναλαμβάνονται τα περασμένα. Μόνο εμείς, οι πρωταγωνιστές δεν το καταλαβαίνουμε και διαπράττουμε τα λάθη του παρελθόντος. Πάλι και πάλι, ξανά και ξανά, ο άνθρωπος θα είναι έρμαιο των πράξεών του και της μοίρας. Το παράδειγμα φανερώνει την υποκρισία των ισχυρών και την ευτελή αντιμετώπιση, που ανέκαθεν υπάρχει, των παγκόσμιων ζητημάτων.