Ραγισμένη καμπάνα

Κόσμο δεν έχει ο ναός

είναι μακριά τα χρόνια

που θα γεμίσει με παιδιά

τα άδεια τα στασίδια.

Που είν’ οι μέρες οι παλιές

που ήταν γεμάτος νιάτα

και όλα τα καθίσματα

είχανε ευλαβείς πιστούς!

Έβλεπες τα χαμόγελα

εσκούπιζες το δάκρυ

και απ’ τα μάτια έτρεχε

η ευλογιά Κυρίου!

Σιώπησες καμπάνα μου

σαν πληγωμένη κόρη

με ραγισμένη την καρδιά

και πληγωμένο σώμα.

Κανένας πια δεν έρχεται

σιμά να προσκυνήσεις

κι είν’ τα καντήλια σου σβηστά

Χωρίς παπά και ψάλτη.

Γιάννης Κανατσελης