Καλύτερα να είσαι άνθρωπος, παρά καλός ηθοποιός
Ήταν ο Μπάμπης. Ήταν ο Μπάμπης που τον έπιασαν.
Ήταν ο Μπάμπης που μοίραζε προκηρύξεις, ο Μπάμπης που φυλάκισε η χούντα, ο Μπάμπης που έκανε σήματα από το κελί του με την αντανάκλαση του ήλιου κρατώντας ένα κομμάτι σπασμένου καθρέφτη στην Ελένη του απέναντι, στο δικό της κελί.
Ήταν ο Μπάμπης στα Πέτρινα Χρόνια.
Ήταν ο Δημήτρης Καταλειφός που έκανε τον Μπάμπη.
Ο Καταλειφός που ο ρόλος του ταιριάζει πάντα με τη στάση ζωής του. Ο Καταλειφός που λέει πως δεν είναι παρά ένας αμήχανος αριστερός.
Που εξηγεί πως η Αριστερά είναι ιδέα, όχι κόμμα.
Τρόπος σκέψης. Ανησυχία για το καλό του ανθρώπου.
Ζεστό βλέμμα πάνω στην Ανθρωπότητα.
Ο Καταλειφός που λέει: “Επιτέλους δεν είναι και τόσο σπουδαίο να είσαι φοβερός σε μία Τέχνη, καλύτερα να είσαι καλός άνθρωπος παρά σπουδαίος ηθοποιός.
Εγώ θαυμάζω πιο πολύ αυτόν που θα βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη, παρά έναν που παίζει πολύ καλά ένα ρόλο στο Θέατρο.”
Επειδή ηθοποιός σημαίνει φως. Σαν το φως του Καταλειφού.
Που δεν είναι ρόλος, μόδα κι εξουσία, επιβολή.
Είναι ολάκερη ύπαρξη.
Ζεστό βλέμμα πάνω στην ανθρωπότητα.
Γιάννα Κούκα