Τα παραμύθια

Ο παππούς μου, η κυρά μου,

πάναγνοι γέροι, ωραία συνήθεια,

στο τζάκι δηγώντας

παραμύθια μ’ αλήθεια

γρικώντας τ’ αγγόνια

φορτώνοτα η σκέψη

στα πρώτα μας χρόνια.

 

Πουλαπετούσα οι ψυχές μας

σ’ ανύπαρχτα μέρη,

σε πύργους γυαλένιους,

που ο παππούς κι η κυρά μόνο ξέρει

για ηρώους, για δράκους,

βασιλόπουλα, λάμιες,

για φίδια σε λάκκους.

 

Μας φορτώσανε σπόρους,

φύτρα κι αμπόλια

και στον άνυδρο βράχο

φυτρώσανε σκέψεις, ανθού μοσκοβόλια.

Πάνε τώρα γιαγιάδες… παππούδες…

Φύγανε ανάρια, για πάντα, οι καημένοι.

 

Τώρα κλάνουν τις ρούγες ξένες σουσούδες.

 

Μιχάλης Κάσσης

Από την ποιητική συλλογή

«Ποιώντας»