Διαλύεται το τραπεζικό σύστημα
Η δεύτερη δεκαετία του 21ου Αιώνα μας βρίσκει σε ένα πολύ δύσκολο σταυροδρόμι, που αλλάζει πολλά πράγματα από αυτά που θεωρούσαμε ως δεδομένα.
Την μεγαλύτερη αλλαγή βλέπουμε στον τραπεζικό τομέα, ο οποίος πριν από κάποια χρόνια αριθμούσε 55 φίρμες τραπεζών (ελληνικών και ξένων) με 55.000 και πλέον τραπεζικούς υπαλλήλους.
Ειδικά οι Ελληνικές τράπεζες ήταν στην ουσία παντοδύναμες και ακτύπητες, πολλές από τις οποίες είχαν πίσω τους μεγάλα ονόματα εφοπλιστών, βιομηχάνων και μεγιστάνων του χρήματος.
Η πτώση του ανατολικού μπλοκ είχε δημιουργήσει φοβερά μεγάλα κοιτάσματα χρυσοφόρων, ανεκμετάλλευτων, οικονομιών και οι Ελληνικές τράπεζες και βιομηχανίες, δεν δίστασαν να επεκταθούν και να κερδίσουν μεγάλο μερίδιο.
Δεκάδες δις ευρώ δόθηκαν για εξαγορές και η Ελλάδα εθεωρείτο ως ο οικονομικός γίγας των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Το τι έγινε και πως φτάσαμε να φυτοζωούν Ελληνικές Τράπεζες και Επιχειρήσεις, είναι γνωστό σε όλους και το βιώνουμε στην κυριολεξία κάθε μέρα.
Αν η Μικρασιατική Καταστροφή μας στέρησε ελληνικά κομμάτια γης με πληθυσμό δεκάδων αιώνων ελληνικό, η 12ετής οικονομική κρίση μας έκανε δούλους, διάλυσε τα πάντα, από υγεία, κοινωνική πολιτική, τραπεζικό σύστημα, επιχειρήσεις.
Αναγκαστήκαμε να πουλήσουμε στο όσο όσο όλες τις εταιρίες που με πολύ χρήμα είχαμε ιδρύσει και αποκτήσει στο εξωτερικό και ακόμα χειρότερα, δώσαμε και τα φιλέτα των ελληνικών επιχειρήσεων σε ξένα συμφέροντα με όρους και τιμές που δεν μας κολακεύουν καθόλου.
Για να γίνουν όλα αυτά έπρεπε να διαλυθεί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, κάτι που δεν ήταν και δύσκολο, με την λάθος πολιτική που ακολουθήθηκε.
Οι Ελληνικές τράπεζες που απέμειναν, μετρούνται πλέον στα δάκτυλα του ενός χεριού και με τις απανωτές ανακεφαλαιοποιήσεις έχουν περάσει στο κράτος και η πολιτική που ασκούν δεν έχει ανταγωνισμό, αφού ανήκουν στον ίδιο ιδιοκτήτη.
Έτσι βλέπουμε, χωρίς φυσικά πρόγραμμα, να κλείνουν σωρηδόν τα τραπεζικά καταστήματα, η χρηματιστηριακή αξία να καταποντίζεται και οι εργαζόμενοι να απολύονται, οικειοθελώς ή μη.
Η συνδικαλιστική ηγεσία στην Ελλάδα, από το πρωτοβάθμιο στάδιο που είναι ο Σύλλογος μέχρι το τριτοβάθμιο που είναι η ΓΣΕΕ, βρίσκεται σ’ ένα βαθύ ανατολίτικο λήθαργο και αδυνατεί να αντιδράσει ή να προσφέρει θετική βοήθεια και να διεκδικήσει.