Οι σκοτεινές πλευρές μας..
Μπήκε και ο Φεβρουάριος. Λίγο βαριά, λίγο δύσκολα, αλλά μπήκε.
Πολύ βροχή, περίεργος καιρός. Γελά και κλαίει ταυτόχρονα.
Νομίζουμε ότι παίζει με τα νεύρα μας και τη διάθεσή μας. Τα συναισθήματά μας.
Έχουμε τόσο ανάγκη να το ρίξουμε κάπου!
Να φύγει η ευθύνη από πάνω μας.
Γι’ αυτά που νοιώθουμε, που αισθανόμαστε, βρίσκοντας μια αιτία πάντα. Την πιο προφανή! Τον καιρό, την περίοδο του εγκλεισμού. Της ημέρας που μας χαλάει το άμεσό μας περιβάλλον… κάτι, κάτι που να μεταθέτει τις δικές μας ευθύνες και να τις ακουμπήσει κάπου..
Κάτι έχει αλλάξει όμως αυτές τις μέρες.
Βγαίνουν πράγματα στο φως!
Αποκαλύψεις, πράγματα γνωστά ή και όχι ακριβώς. Που δεν μας ξαφνιάζουν τόσο.
Απλά ήρθε μάλλον ο καιρός να μιλάει ένας – ένας και οι συνάνθρωποι να ακούν.
Ένας – ένας… Σαν ένα ανθρώπινο ντόμινο που ο ένας ακουμπώντας απλά στον άλλο, του ξυπνά πράγματα θαμμένα. Όχι όμως και ξεχασμένα.
Χάνεται το γυαλιστερό κομμάτι, το φαινομενικά ωραίο και βγαίνουν αλήθειες.
Ξεκινώντας με μια γυναίκα που μας έκανε υπερήφανους κάποτε, να συνεχίζει στα μάτια μας ακόμα πιο ψηλά. Γιατί βρήκε το θάρρος να μιλήσει! Να βγει επιτέλους απ’ το μαύρο κουτί της. Παίρνοντας θάρρος απ’ την ορμή του λόγου της που έγινε χείμαρρος, που δεν μπορεί πια να σταματήσει!
Έγινε η αρχή να ξεκινήσει κάτι πρωτόγνωρο για την ελληνική κοινωνία που ίσως δεν είναι απόλυτα έτοιμη.
Οι σκοτεινές πλευρές μας. Πράγματα που μας βαραίνουν εάν δεν έχουν συγχωρεθεί πρώτα από μας τους ίδιους.
Η άγνοια που δυστυχώς έχουμε ακόμα.
Δεν ξεριζώνεται τίποτα κακό εάν δεν βγει στο φως!
Αλήθεια, πόσα πολλά κρατάμε μέσα μας;
Πόσες δύσκολες καταστάσεις προσπαθούμε να σκάβουμε πιο βαθιά για να μη ταράξουμε τα νερά; Πόσα κουτάκια μαύρα; Πώς μπορούν να εξιλεωθούν;
Καθένας εάν κάτσει να σκεφτεί έχει θάψει πράγματα που τον έχουν στιγματίσει, βασανίσει και ίσως εξακολουθούν ακόμα…
Τα μαύρα μας κουτιά… μου έμεινε σαν φράση τόσο έντονα βλέποντας μια υπέροχη ταινία χθες.
Το πιο απλό, τόσο ωραίο και φαινομενικά αθώο πράγμα. Το κινητό μας τηλέφωνο. Είναι ένα απ’ αυτά.
Συνήθως λένε όποιος ψάχνει βρίσκει…
Πολλές φορές κυνηγάει κάποιος ένα φάντασμα, μία εμμονή… κάτι που δεν υπάρχει. Ίσως και όχι.
Συνήθως φωνάζει ο κλέφτης. Έτσι λεγόταν πάντα. Ο ένοχος, πάνω από κάθε υποψία.
Πάλι μπροστά μας ο φόβος. Που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε για άλλη μια φορά.
Φόβοι, εμμονές, προκαταλήψεις..
Όλα μαζί. Ένα κουβάρι. Από πού να το πιάσεις και που θα ξεμπλεχτεί τελικά.
Φόβοι και ενοχές που τελικά ξεκινάνε πάλι από εμάς τους ίδιους.
Να είμαστε αρεστοί, αποδεκτοί, όμορφοι απέναντι στους άλλους.
Τα προσωπικά μας θέλω; Πού είναι;
Τα όνειρα και οι προσδοκίες μας;
Ξεχνιούνται στο πέρασμα των χρόνων, αλλά και της ίδιας της ημέρας.
Άλλα ξεκινάμε να κάνουμε και σε άλλα καταλήγουμε. Δεν είναι μόνο ο αυθορμητισμός, αλλά μια εικονική πραγματικότητα. Πάντα τρέχουμε για κάτι.
Πολλές φορές δεν υπάρχει.
Σαν τον σκύλο με την ουρά του.
Άσκοπα, χωρίς το προσωπικό μας στίγμα.
Περιμένουμε να ακουμπήσουμε πρώτα κάπου και μετά να ενεργήσουμε.
Θα είναι ενημέρωση ραδιοφωνική; Τηλεφωνική; Ή κάποια εκπομπή που θα μας πει από το τι να μαγειρέψουμε μέχρι πώς θα κινηθούμε αναλόγως με το ζώδιό μας;
Για γέλια και για κλάματα.
Εκεί που φιλάμε, εκεί φτύνουμε!
Τα πάντα όμως ευτυχώς κινούνται με το νου.
Κάθε μέρα κάτι θα μας εκπλήσσει.
Αν μόνο λειτουργούσαμε σαν άνθρωποι…
Απλά… Χωρίς κάτι από πίσω.
Χωρίς σκιές, χωρίς ανταλλάγματα… αυθόρμητα!
Να αφήναμε στην άκρη όλες τις άκαμπτες σκέψεις, τις ενοχές μας, τις κατηγόριες μας.
Ξεκίνησε η μέρα μουντή, βροχερή.
Μου χάλασε τη διάθεση; Όχι βέβαια!
Ξύπνησα νωρίτερα, ετοίμασα τα παιδιά μου για το σχολείο, έβαλα μουσική, έκανα τη γυμναστική μου ή ότι άλλο με ευχαριστεί.
Ακούω ξαφνικά κελαηδήματα.
Άνοιξε ο ουρανός. Φεύγουν τα μαύρα σύννεφα.
Πρώτα από ψηλά και μετά από μέσα μας.
Είμαι καλά, γιατί θέλω να είμαι!
Προσπαθώ μέρα με τη μέρα να γίνω καλύτερη!
Το οφείλω στον εαυτό μου!
Μετά έρχονται όλα καλύτερα!
Θέλει χρόνο. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Όσο υπάρχουμε όλα μπορούν να γίνουν!
Καλύτερα!
Σοφία Μπουρή